“ อื้อ !!” ใบหน้าเรียวหันหนีริมฝีปากของคนเป็นเด็ก แต่กระนั้นเพราะฤทธิ์ยาทำให้เขาขยับตัวไม่ได้ ทำได้แค่ร้องครวญคราง ยามที่ถูกสัมผัสกาย ภายในบ้านหลังเดิม แต่กลับดูน่ากลัวมากในเวลานี้ ปาร์คจีมินยกยิ้มที่มุมปาก ยามเห็นแววตาแข็งกร้าวที่ไม่เคยได้เห็นจากคุณพ่อบุญธรรมของเขาเสียเท่าไหร่ " อ้าปากหน่อย เร็ว!" มือเล็กๆทว่าเรี่ยวแรงกลับมหาศาลนั่นบีบเข้าที่แก้มสองข้างจนทำให้แทฮยองอ้าปาก ปล่อยให้ลิ้นจากอีกคนเข้ามาสำรวจายในได้ แทฮยองไม่รู้ว่ายาอะไรที่คนตรงหน้าแดงใส่เขาในตอนที่จูบกันเมื่อครู่ แต่ว่ามันทำให้เขาเพียงแค่ขยับปากร้องเท่านั้น ขยับร่างกายไม่ได้เหมือนถูกตัดเส้นประสาท ดวงตาพร่าเลือนมองฟันคมที่กัดริมฝีปากของเขาอย่างเอาแต่ใจ เปลือกตาของแทฮยองหนักขึ้นทุกวินาที รับจูบละผละออกอยู่หลายนาทีจนกระทั่งพอใจ จีมินถอยออกมาใช้หลังมือเช็ดน้ำลายที่มุมปากของตัวเอง ดวงตาเรียวมองใหน้าที่ขึ้นสีและเสียงหอบหายใจจากอีกฝ่าย เขาค่อนข้างพอใจ นี่แหละคือสิ่งที่เขาต้องการมาตลอด นี่แหละ มันถึงเวลาเสียที " ไม่คิดเลยนะว่าจากเด็กอายุสิบห้าในตอนนั้นจะโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ที่ส