taehyung is that your daddy? — minv

Taehyung is that your daddy? 

“แทฮยอง นั่นพ่อมึงหรอวะ”

เด็กหนุ่มที่นั่งก้มหน้าอยู่หน้าห้องกระจกกับเพื่อนของเขาสองสามคนเงยหน้าขึ้นมา เมื่อมีคนสะกิดเขาที่กำลังก้มหน้ามองพื้น ทำเหมือนกำลังสำนึกแต่ที่จริงก็แค่ประหม่าเฉยๆ 

ใบหน้าหล่อเหลาของเด็กหนุ่มมัธยมปลายที่มีรอยฟกช้ำแถวมุมปากและผ้นพันแผลที่พันรอบนิ้ว ทุกสายตาที่อยู่ตรงนี้หันไปมองผู้มาใหม่ที่สันนิฐานกันไปแล้วว่าเป็นพ่อของคิมแทฮยองกำลังเดินเข้าไปในห้องกระจกเพื่อคุยกับครูในเรื่องที่เกิดขึ้นและแจ้งพฤติกรรมของนักเรียนในปกครอง

“เอ่อ..คงงั้น” เสียงที่ตอบนั้นแผ่วเบา เพื่อนๆรอบตัวนั้นก็คิดว่าอย่างแทฮยองเองก็รู้สึกผิดและกลัวพ่อแม่จะรู้ แต่ใครจะรู้ที่เขาต้องพูดเสียงเบานั่นก็เพราะรอยยิ้มที่ส่งมาให้นั่นต่างหาก ทำเอาขนลุกเลยล่ะ

“พ่อมึงยิ้มให้มึงด้วยว่ะ เป็นแม่กูนะคงหน้าถมึงทึงมาแน่ๆ เขาดูใจดีว่ะ มิน่ามึงถึงนิสัยเสียแบบนี้55555”

“สัด”

แทฮยองทำท่าจะศอกใส่เพื่อนปากดีของตัวเอง ที่บังอาจหลอกด่าเขา แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าของหนุ่มหล่อสุดป็อปของโรงเรียนชายล้วนแห่งนี้ ก็ไม่ได้มีแววเล่นเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าควรจะชินได้แล้วเรื่องเข้าห้องปกครอง

ก็ครั้งนี้มันต่างออกไป ปกติใช่คนคนนั้นมาเสียที่ไหน

“เออแต่พ่อมึงยังดูเด็กอยู่เลยว่ะ แถมหน้าคุ้นๆ”

“อือ ก็อยู่ตรงป้ายโฆษณา ทางที่ไปบ้านมึง”

“ห้ะ? อย่าบอกนะว่าเป็น..ดารา”

“เออ”

“เชี่ย..เออ แต่ดูจากหน้าตามึงกับเขาแล้ว ก็พอจะเชื่อได้ว่ะ เชื้อตระกูลมึงนี่หน้าตาดีทั้งบ้านขนาดนี้ อนาคตมึงจะเป็นแบบเขาแน่”

“ไม่เอาหรอก วุ่นวายจะตาย อีกอย่างประวัติกูก็ไม่ดี”

แน่นอนอยู่แล้ว ขืนเป็นดาราแล้วโดนขุดประวัติว่าสมัยเรียนเคยมีการชกต่อยขนาดนี้ ดับก่อนดังแน่ๆ จะเป็นทำไม อ่า แล้วก็ที่บอกว่าเชื้อตระกูลเนี่ยไม่จริงสักเท่าไหร่ คนคนนั้นกับคิมแทฮยองไม่ใช่เชื้อสายเดียวกันเสียหน่อย นับญาติกันจะได้รึเปล่าก็ไม่รู้

“มึงดูดิ เขานั่งยิ้มอย่างเดียวเลยอะ ดูไม่โกรธมึงเลย กูล่ะอยากให้แม่กูใจดีงี้บ้าง” เด็กหนุ่มทั้งสามคนเกาะบานหน้าต่างกระจกดู มองผ่านเข้าไปด้านใน ผู้ชายคนนั้นยิ้มอยู่จริงๆ แถมยังดูอารมณ์ดีมากๆ

“ใจดี ..ก็เหี้ยแล้ว”

“ทำไมวะ”

“ใจร้ายต่างหาก” แทฮยองทำหน้าบึ้ง แต่คว่ำปากมากก็ไม่ได้เจ็บแผลที่มุมปากจนต้องร้องซี้ด ขณะเดียวกันพวกเพื่อนของเขาก็ดูจะรอฟังคำตอบของเขาอยู่ — เกี่ยวกับคนที่เป็นพ่อของแทฮยอง

“หือ? เขาทำอะไรมึงวะที่ว่าใจร้าย”

“ตี”

“...”

“แล้วก็—“

“แทฮยองอา ใส่ร้ายกันเกินไปแล้วนะครับ” เสียงที่โผล่มาจากข้างหลังเด็กหนุ่มทำให้เขาสะดุ้งเล็กน้อย ผู้ชายคนนั้นโน้มตัวลงมาจนหน้าอยู่ข้างคอของแทฮยอง ดวงตาเรียวหยีเป็นเส้นอย่างน่ารักขณะยิ้มให้เพื่อนๆของแทฮยอง

“สวัสดีครับ” พวกเด็กๆรีบลุกข้นโค้งให้นอายุมากกว่า ซึ่งเขาก็เองโค้งกลับอย่างมีมารยาท

“เป็นเพื่อนแทฮยองหรอครับ อยู่ที่โรงเรียนแทฮยองก็มีเพื่อนหรอเนี่ย ไม่เห็นเล่าให้ฟังกันบ้าง น้อยใจจัง” พูดไม่พอยังจะทำเสียงสลดและหน้าตาที่เศร้า ดวงตาเรียวมองเพื่อนของเด็กหนุ่มด้วยสายตาอ่อนลง จนพวกเพื่อนของแทฮยองแทบจะเอ่ยปากว่าอย่าร้องไห้นะครับ แต่ถ้าใครมาเห็นก็คงจะต้องอยากทำให้คนคนนี้รู้สึกดีขึ้นอยู่แล้ว อาจจะเจ็บปวดใจไปด้วยเพราะใบหน้าเศร้าๆนั่น

“คุณพ่อของแทฮยองไม่ต้องรู้สึกแย่นะครับ แทฮยองเองก็ไม่ค่อยจะพูดเรื่องของตัวเองกับพวกผมเหมือนกัน”

“จริงหรอครับ ถ้าอย่างนั้นก็ขอถามพวกเธอแล้วกัน ไหนๆแทฮยองก็ไม่ค่อยจะบอกอะไรคุณพ่อเลย”

“ได้สิครับ”

“นี่—“

“อย่าขัดสิ พ่อกำลังจะคุยกับเพื่อนลูกอยู่ไง” นิ้วชี้ที่จรดลงมาบนริมฝีปากนิ่มทำให้แทฮยองต้องกลืนคำพูดทั้งหมดลงไป

“ที่โรงเรียนแทฮยองดื้อรึเปล่าครับ”

“...”

ดื้อ— ตั้งแต่ประถมก็ไม่น่าจะมีผู้ปกครองคนไหนถามกันแบบนี้แล้ว ส่วนมากจะถามว่าเขาทำตัวไม่ดีอะไรรึเปล่า ไม่ก็เปลี่ยนจากดื้อเป็นเกเร

ดวงตาเรียวคมหลุบมองหูของแทฮยองที่กำลังแดงซ่านขึ้นมา พวกเพื่อนๆของแทฮยองต่างมองหน้ากัน ดูเหมือนทุกคนกำลังประมวลผลของคำว่าดื้ออยู่

“หมายถึงทำตัวไม่ดีน่ะ” ผู้ชายคนที่สร้างความงุนงงแก่เด็กๆพูดแก้ให้พร้อมรอยยิ้ม

“ก็มีบ้างน่ะครับ แต่แทฮยองไม่เคยหาเรื่องใครก่อน ส่วนมากจะโดนเพราะแฟนพวกนั้นมาชอบหมอนี่ ลูกคุณเนื้อหอมมากเลยล่ะ55555”

“เนื้อหอม?” พ่อของแทฮยองเลิกคิ้ว พลางแตะให้แทฮยองลุกขึ้นยืน มือหนาที่จับไหล่ของเด็กหนุ่ม เขายืนอยู่ด้านหลังแทฮยอง ใบหน้าหล่อเหลาจงใจขยับมาใกล้เพื่อสูดหายใจใกล้ๆซอกคอเขาต่อหน้าคนอื่นอย่างแนบเนียน

“จริงด้วย อ่า วันนี้ได้รู้เรื่องที่โรงเรียนเยอะเลย อยากคุยกับพวกเธอนะ แต่ว่าพวกเราต้องไปแล้วล่ะครับ  นี่นามบัตร ในนั้นมีเบอร์โทรผู้จัดการถ้าแทฮยองทำอะไรไม่ดีก็โทรมาบอกกันได้ครับ เขาจะบอกผมอีกที”

“ค—ครับ” เพื่อนสนิทของแทฮยองรับมันไป เขามองชื่อในนามบัตรก่อนจะเงยหน้ามองแผ่นหลังกว้างที่โอบไหล่เพื่อนของเขากำลังเดินออกไป

พัคจีมิน

ทำไมคนเป็นพ่อลูกถึงใช้นามสกุลไม่เหมือนกันนะ?

ทันทีที่มาถึงรถหรู ที่มีคนขับรถซ่งเป็นผู้จัดการของพัคจีมินรออยู่แล้ว แทฮยองก็เข้าไปนั่งที่เบาะหลังพร้อมกับอกคนที่ดันตัวเข้ามา รอยยิ้มแบบที่ยิ้มให้เพื่อนเขายังอยู่ เพียงแต่สายตานั่น มันไม่ใช่สายตาของคนใจดี

“ทำไมครั้งนี้ถึงเป็นคุณ ทำไมไม่ใช่พี่จิน”

พี่จิน ก็คือชื่อของผู้จัดการพัคจีมินที่นั่งอยู่ด้านหน้า ดวงตากลมโตที่ฉายแววเอาแต่ใจมองคนด้านข้างเขาที่เสยผมสีสีควันบุหรี่ หลังจากนั้นก็เอื้อมมือไปปลดกระดุมคอเสื้อลงสองเม็ด จากที่ปลดแค่เม็ดแรก

“ร้อนจังเลย”

“อย่าเมินคำถาม”

“อะไรเล่า เด็กเอาแต่ใจ ทำผิดอยู่นะครับ นั่งสำนึกหน่อยก็ได้มั้ง” คนอายุมากกว่าพูดพลางยกขานั่งไขว่ห้าง และพิงหลังไปยังเบาะนั่งอย่างสบายอกสบายใจ

“ใครเด็ก”

“ม.ปลายแถวนี้ก็มีคนเดียว”

“รับกลับก่อนทำไม”

“เย็นนี้ไม่มีใครว่างมารับน้องแทฮยองครับ” พี่จินที่ขับรถอยู่พูดขึ้นเพื่อให้เด็กหนุ่มอารมณ์เย็นลง เขารู้ว่าพัคจีมินจะต้องไม่ตอบอีก และแทฮยองก็จะโมโหไม่หยุด และมันจะไม่ดีกับตัวแทฮยองเองที่หงุดหงิดจีมินทั้งที่ตัวเองทำผิด

“ผมกลับเองก็ได้นี่ครับ”

“ให้กลับเอง น้องแทฮยองก็จะไม่กลับไปที่คอนโดหรอกครับ”

“ผมไม่กลับก็เพราะเขาไงครับพี่จิน พี่ควรจัดการกับเขาไม่ใช่ผม”

“ทำไม กลัวคุณพ่อดุหรอครับ” พัคจีมินที่นั่งอยู่แทรกขึ้นมา แทฮยองหันขวับไปมองก่อนจะสวนขึ้นมาทันที

“ผมไม่มีพ่อ!”

“อ้าว แล้วนี่นั่งอยู่ตรงนี้ไม่ใช่หรอครับ แด๊ดดี้ก็แปลว่าพ่อนี่นา”

“พ่อที่ไหนเขาทำ—ทำแบบนั้น” เสียงอู้อี้ๆบ่นพึมพำกับตัวเองแต่คนข้างกายก็ยังได้ยิน ผู้ชายร้ายกาจที่มีอาชีพเป็นนักแสดงซึ่งรุ่งเรืองอยู่ตอนนี้ยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ๆลูกแมวตัวน้อยของเขา ดื้อ—เกินใคร น่ารัก—เกินทน   

“อะไรครับ?”

“ก็อย่างเช่น..ตี”

“ตี? อะไรเล่า จะสั่งสอนเด็กดื้อเขาก็ต้องจับตีก้นอยู่แล้วนี่ครับ”

“แต่ไม่มีพ่อที่ไหน ทำเรื่องนั้น”

“ที่เราว่า มันคือเรื่องแบบไหนล่ะ”

“แบบนี้ไง”

ไม่ทันคาดคิดริมฝีปากของนักแสดงหนุ่มก็ถูกประกบด้วยปากนิ่มๆของคนเด็กกว่า มือของแทฮยองคว้าท้ายทอยของอีกคนให้โน้มลงมา เสียงแลกน้ำลายอย่างไม่มีใครยอมใครทำให้คนที่กำลังขับรถได้แต่ถอนหายใจ แล้วเร่งเสียงเพลงที่คลอๆให้ดังขึ้น

จนกระทั่งเด็กหนุ่มที่เริ่มก่อนไม่ไหว ลิ้นร้อนที่เกี่ยวกระหวัดสำรวจไปมาในโพรงปากและริมฝีปากหนาที่ดูดดึงแทบจะไม่มีช่องว่างให้หายใจ มือเรียวของแทฮยองทุบบนไหล่กว้างนั่น จนในที่สุดคนนิสัยไม่ดีก็ยอมปล่อย

ดวงตาเรียวคล้ายดวงตาของหมาป่ามองใบหน้าแดงก่ำกับดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตา ปากนุ่มที่ถูกดูดและกัดจนบวมเจ่อขึ้นมาสักเล็กน้อย

แด๊ดดี้— เป็นคำที่เขาใช้เรียกพัคจีมิน ในบางคราว ขึ้นอยู่กับสถานที่และโอกาส คนทั่วไปจะรู้ว่าพัคจีมินที่เป็นนักแสดงมีน้องชายบุญธรมอยู่คนหนึ่ง แต่กับคิมแทฮยอง ทุกคนจะรับรู้ว่าเขาไม่มีใครจนกระทั่งวันนี้ เพื่อนๆถึงเข้าใจว่าเขามีพ่อเหมือนกัน

ถ้าถามว่าทำไมเขาถึงไม่แก้ตัว ในเมื่อเขาเป็นแค่น้องชายของคนคนนั้น อย่างแรกคอแทฮยองเองอยากมีพ่อบ้างนี่นา อย่างที่สองคือแด๊ดดี้ที่เขาเรียกมันก็แปลว่าพ่อ แบบนี้ก็เท่ากับเขาไม่ได้โกหก

ก็แค่แด๊ดดี้ของเขาไม่เหมือนพ่อของใคร

คุณแด๊ดของแทฮยอง อายุน้อย ยังหนุ่มและแน่น แถมยังฮอตมากๆจนติดโพลชายหนุ่มที่คนอยากกอดเป็นอันดับท็อปสาม และก็ใจดีพอๆกับใจร้าย ถึงจะเป็นแบบนี้แต่ก็ใส่ใจเก่งเป็นที่หนึ่ง และบางทีมันก็มากเกินไป

จะยกตัวอย่างการดูแลเด็กในปกครองของแด๊ดดี้ให้ฟังสักสามข้อก็แล้วกัน

1

แด๊ดดี้ของเขาใจดี ไม่ว่าแทฮยองจะพยายามอะไรเขาก็จะสนับสนุน ไม่ว่าคนอื่นๆจะบอกว่ามันโง่เง่าหรืออะไรก็ตาม คนที่บอกให้เขาลองและรอรับเขาจากการตกจากที่สูงและทำแผลให้ก็มีเพียงพัคจีมิน เป็นคนที่ต่อให้ทั้งโลกใบนี้หันหลังให้แทฮยอง แต่มันจะไม่ใช่เขา บ่อยครั้งเวลาที่แทฮยองรู้สึกโดดเดี่ยวจนร้องไห้ออกมา น่าแปลกที่แด๊ดดี้ของเขาที่เป็นผู้ใหญ่มาตลอดกลับร้องไห้จ้าเหมือนเด็กๆเพราะแทฮยองร้องไห้

2

แด๊ดดี้ของเขาเป็นคนร้ายกาจ แทฮยองดื้อแค่ไหนแต่สุดท้ายก็ต้องแพ้คนคนนี้อยู่ดี บางครั้งก็มักจะโดนปั่นหัวอยู่บ่อยครั้ง นิสัยขี้แกล้งแบบนี้เริ่มปรากฏขึ้นตอนแทฮยองเริ่มเข้ามัธยม และที่สำคัญที่สุดคือความร้ายกาจนั่นแหละที่ทำให้แด๊ดดี้ของเขาเนียนเก่งนัก คนนอกมองเป็นลูกแมว แต่ใครจะรู้ว่ากับแทฮยองดันกลายเป็นเสือ—ขย้ำเหยื่อจนกว่าจะพอใจ

3

แด๊ดดี้ของเขาเป็นคนดุ แม้จะใจดีและตามใจมากแค่ไหนแต่การจะสั่งสอนให้แทฮยองไม่ดื้อเกินควบคุมก็ต้องดุบ้าง  ลงโทษบ้างเล็กๆน้อยๆ และมันก็ได้ผลทุกทีนั่นแหละ

เหมือนในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้ แทฮยองรู้ตัวดี เด็กไม่ดีอย่างเขาจะต้อง—โดนทำโทษอย่างไร

ใช้เวลาไม่นาน รถของพวกเขาก็เข้ามาในเขตของคนรวย คอนโดที่แพงจนแทฮยองคิดว่าตายแล้วเกิดใหม่สิบชาติก็ไม่อาจจ่ายไหว ถึงแม้ในตอนนี้เขาจะอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้วก็ตาม ตั้งแต่พัคจีมินพาเขามา ในวันที่แม่ของคนคนนั้นรับแทฮยองมาเลี้ยงตอน7ขวบเห็นจะได้

ตอนนี้เวลาประมาณบ่ายสามกว่าๆ พี่จินส่งเขาและจีมินที่หน้าคอนโด ก่อนจะขอตัวไปทำธุระต่อ แทฮยองมองคนข้างๆตัวที่ติดกระดุมครบแล้ว แถมยังสวมแว่นกันแดดทั้งที่มันไม่ได้ร้อนอีก มือหนาจับมือของเด็กหนุ่มเอาไว้เหมือนเขากลัวว่าเด็กอายุสามขวบจะวิ่งหนีไปซนที่ไหน เขาสองคนขึ้นลิฟต์ท่ามกลางความเงียบ

“ยิ้มอะไร” แทฮยองถามเมื่อเห็นรอยยิ้มหวานเชื่อมจากอีกคนส่งมาให้ตน

“วันนี้จะได้กอดเด็กดื้อน่ะสิ”

“...”

“แต่ว่ายังไม่ใช่ตอนนี้หรอก ขอแด๊ดดี้นอนเอาแรงสัก4-5ชั่วโมงนะครับ เหนื่อยมากเลย จะได้เล่นกับหนูได้เต็มแรง”

“หลับจนถึงพรุ่งนี้เช้าเลยก็ได้ ผมเป็นห่วงแด๊ดดี้นะครับ เห็นแก่ผมนะ ดูแลสุขภาพตัวเอง” ชายหนุ่มรับร่างของเด็กน้อยที่เขามากอด ใบหน้าหล่อเหลาทว่ากลับดูดื้อดึงอย่างน่ารักนั่นหันข้างซบแผ่นอกของเขา สองแขนกอดร่างของแด๊ดดี้เอาไว้ น้ำเสียงที่อู้อี้เหมือนแมวง่วงๆนั่นก็นับว่าทำลายล้างหัวใจเขาไปได้พอควร

“เอาตัวรอดเก่ง”

เขาจับเด็กหนุ่มผละออกจากกัน คนอายุมากกว่าใช้นิ้วชี้ของเขาแตะลงบนปลายจมูกโด่งของแทฮยองเบาๆราวกับหยอกลูกแมว ดวงตาหยีลงจนเป็นเหมือนเสี้ยวพระจันทร์กับรอยยิ้มหวานเชื่อมอีกครั้ง

“ แต่ไม่รอดหรอกครับ”

  

  

หลังจากที่เรามาถึงห้อง แทฮยองก็ได้รับสิทธิอาบน้ำก่อน เด็กหนุ่มสวมกางเกงขาสั้นสีกรมท่าและเสื้อยืดโอเวอร์ไซส์สีขาว มันหลวมจนทำให้เนื้อผ้าของเสื้อตกไปอยู่ข้างนึงจนเผยให้เห็นหัวไหล่มนสีน้ำผึ้งอ่อน เด็กหนุ่มเปิดโน้ตบุ๊คและระหว่างที่รอเครื่องเปิด เขาก็คว้าโคล่ากระป๋องที่แอบซุกไว้ในกระเป๋าเรียน หลอดเล็กๆถูกปากสีชมพูพีชดูดขณะที่ดวงตากลมโตช้อนมองคนที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ

จะมีใครสักกี่คนที่ได้เห็นภาพนี้ของพัคจีมิน ผู้ชายที่ฮอตที่สุดในวงการตอนนี้ ร่างกายที่มีกล้ามเนื้อสมกับอายุที่เริ่มจะยี่สิบปลายๆ ทว่าคนตรงหน้านั้นมีกล้ามเนื้อที่ดูจะมากเกินวัย กล้ามหน้าท้องแน่นๆนั่นที่แทฮยองเคยได้ลองกัดมันเมื่อนานมาแล้ว และวีไลน์ที่ชัดลึกซึ่งจุดสิ้นสุดของมันถูกปกปิดด้วยกางเกงยีนส์ขายาวสีซีดเอวต่ำตัวเดียว พัคจีมินในตอนนี้ฮอตจนทำให้เขารีบดูดโคล่าและกลืนลงคออึกๆ ไม่รู้สิ คือว่ามันชวนให้คอแห้งผากเฉยเลย เขาดูร้อนแรงแม้ว่าจะเพิ่งอาบน้ำมาและเปียกไปทั้งตัว ผิวขาวน้ำนมนั่นมีหยาดน้ำใสๆเกาะอยู่ บนไหล่กว้างพาดด้วยผ้าเช็ดตัว และแด๊ดดี้สุดฮอตของเขากำลังเดินมาทางนี้

“อ่า..” มือเรียวเผลอกำโคล่าในกระป๋องแน่น เขาลืมไปเลยว่าแด๊ดดี้ของเขานั้นไม่ชอบให้ดื่มโคล่า คิดดังนั้นเด็กหนุ่มจึงรีบมองหาถังขยะเพื่อทิ้งมันซะ

“จะทิ้งแล้วหรอ ยังไม่หมดเลยนี่”

“...”

“กินสิ”

“แต่ว่าแด๊ดดี้บอกว่ามันไม่ดีกับท้อง”

“ครับ ดีใจจังที่หนูจำได้ แต่กินเถอะ หนูชอบนี่นา”

“ยังไงเดี๋ยวหนูก็ต้องโดนทำโทษอยู่แล้ว...”

“ก็มีความสุขกับมันไปเถอะ”

ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มแล้ว และแด๊ดดี้ที่เข้าไปนอนในห้องตัวเองเพิ่งจะตื่น ร่างหนาเดินช้าๆเข้ามากอดเด็กหนุ่มที่นั่งเล่นเกมส์อยู่บนเตียง คางของเขาเกยลงบนลาดไหล่ เขามองเกมส์ต่อสู้ในจอที่ทำเอาตาลาย ก่อนจะเหลือบมองนาฬิกา แทฮยองเริ่มเล่นตั้งแต่บ่ายสามตอนนี้สองทุ่ม ก็ปาไปหกชั่วโมงเต็มๆ

เล่นเยอะเกินไปแล้ว เขาจำได้ว่าเคยดุเด็กคนนี้อยู่ตอนที่ปิดเทอม เอาแต่เล่นเกมส์ทั้งวันเป็นสิบๆชั่วโมง มันน่าตีนัก และดูเหมือนจะไม่รู้สึกรู้สาเลยว่าตัวเองทำผิดมามากแค่ไหนแล้ว

เด็กดื้อ

“แทฮยองอา”

“แปปนะครับ”

“แทฮยอง”

“...”

“จะเลิกเล่นมันหรือจะให้แด๊ดปามันลงพื้นครับ”

สุดท้ายเด็กดื้อของเขาก็ยอมปิดมัน และเอามันไปไกลๆจากเขา ดวงตากลมโตที่สั่นระริกเพราะโดนเขาดุ พัคจีมินเสยผมก่อนจะเอนตัวลงบนเตียงเล็กๆของแทฮยอง มองเด็กหนุ่มที่ค่อยๆก้าวมาหา

“มานอนตรงนี้ครับ” เขาตบพื้นที่ข้างตัวเพื่อเรียกอีกคนมานอนข้างกัน และคิมแทฮยองก็ยอมแต่โดยดี

“หนูรู้ใช่ไหมว่าแด๊ดดี้เสียใจที่พูดแบบนั้นไป”

“ครับ..” เด็กหนุ่มที่ถูกตามใจเมื่อโดนดุก็เสียงอ่อนลง ดวงตาหลุบมองมือของแด๊ดดี้ที่เกลี่ยเบาๆบนหลังมือ

“แต่หนูก็รู้ใช่ไหมว่าหนูดื้อมาก”

“ครับ”

“แด๊ดดี้ชอบให้หนูดื้อนะ ชอบหนูที่เป็นหนู แทฮยองจอมดื้อ”

“....”

“ถึงแบบนั้นถ้าดื้อมากไปจะโดนอะไรรู้ใช่ไหมครับ?”

“รู้ครับ”

มุมปากของดาราหนุ่มยกขึ้น

“งั้นก็รีบมานอนพาดตักแด๊ดดี้สิครับ”

—มันเริ่มขึ้นแล้ว ดวงตากลมโตที่สั่นเครือด้วยความตื่นเต้นผสมความกลัว เขามองตรงด้านหน้าของเขาข้อมือทั้งสองของตนเองที่ถูกผูกด้วยเข็มขัดหนัง ตัวถูกนอนคว่ำลงบนตักของคนที่อายุมากกว่า เขาหลับตาเมื่อความร้อนจากมือไล่ไปตั้งแต่ต้นขา และผ่านเนื้อผ้าที่กั้นไว้ กางเกงขาสั้นสีกรมท่าของเขาถูกดึงลงพร้อมชั้นใน เผยสองก้อนกลมนิ่มเด้งตรงหน้าของชายหนุ่ม

แทฮยองไม่สามารถมองเห็นอีกคนได้ ทั้งสายตาของพัคจีมิน หรือการกระทำ เขาได้เพียงแต่ฟังเสียงครางในลำคอที่ดูเหมือนจะพออกพอใจเท่านั้น เด็กหนุ่มได้เพียงแค่รอรับชะตากรรมที่จะเกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว เมื่อมือหนาและหยาบกร้านแตะลงบนผิวนุ่มนิ่มนั่น เขาลูบมันเบาๆพลางฟ้อนเฟ้นมันเล็กน้อย

“ทำไมหนูถึงไปมีเรื่องกับพวกนั้นครับ ตอบหน่อย”

“อือ..เขามาหาเรื่องเพื่อนแทฮยองก่อน”

“แล้วหนูก็ไปต่อยเขาหรอครับ”

“เปล่านะ! อ๊ะ” มือทั้งสองจับมันทั้งสองเต็มมือ นวดคลึงสลับออกแรงบีบจนมันขึ้นรอยแดง

“หืม?”

“เขามาต่อยก่อน”

“...”

“แด๊ดอย่าทำโทษหนูเลยนะ—”

เพี๊ยะ

ฝ่ามือหนาตีลงไปบนเนื้อนิ่มเต็มมือ เขาค้างมือวางบนลูกกลมเด้งนั่น มองเด็กดื้อของเขาที่กัดปากกลั้นน้ำตาจากความเจ็บแสบ

“หนูทำผิดอะไร! ฮือ เจ็บนะ”

“หนูไม่ผิด แต่หนูทำให้แด๊ดดี้เป็นห่วง ทีหลังอย่าทำอีกนะครับแทฮยอง”

“ฮึก..ครับ”

“ทีนี้ก็เหลืออีกสองเรื่อง”

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

“หนูใช่ไหมรู้ว่าแด๊ดดี้บอกเรื่องน้ำอัดลมว่ายังไง”

เพี๊ยะ!

“อ๊า!”

“จำตอนที่เข้าโรงพยาบาลไปคราวก่อนไม่ได้หรอ โรคกระเพาะมันน่ากลัวแค่ไหน”

“จำได้ ฮึก— แทฮยองจำได้ครับ”

“แล้วยังจะแอบซื้อมา ซ่อนไว้ในกระเป๋า”

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

เด็กหนุ่มกัดริมฝีปากเมื่อความรู้สึกแสบร้อนผ่าวๆจากการถูกตีก้นเข้ามาในความรู้สึก แต่ถึงแม้ว่าจะตีจนเจ็บ มือที่ตีกลับเป็นมือเดียวกันที่ลูบอย่างปลอบประโลม

สองก้นนิ่มกลายเป็นสีชมพูระเรื่อเล็กน้อย เพราะพัคจีมินไม่ได้ตีแรงอะไร เพราะแค่นี้เจ้าแมวน้อยของเขาก็อ่อนปวกเปียกไปหมดแล้ว และอีกอย่างถ้าแทฮยองน้ำตาไหลเป็นสายใจเขาคงไม่ไหวแน่ๆ แต่ลงโทษก็คือลงโทษ ลงโทษที่ทำให้เขาเป็นห่วง เขาจับร่างของเด็กหนุ่มมาสวมกอด ลูบหลังเบาๆเหมือนกล่อมเด็ก ของเหลวอุ่นร้อนคลออยู่ที่ตาของแทฮยอง เด็กดื้อของเขาใช้ฟัดกัดลงบนไหล่เปลือยเปล่า

นั่นทำให้พัคจีมินยิ้มในใจ

 ถึงจะโดนทำโทษไปแล้วแต่ก็ยังดื้ออยู่ดีสินะ

“โกรธ”

“ครับ”

“แค่กระป๋องเดียวก็ไม่ได้หรอ”

“ก็คนดื้อแถวนี้ไม่เคยหยุดที่กระป๋องเดียว”

“..แล้วอีกเรื่องคืออะไร?”

ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆในลำคอ ลูกแมวของเขาหันขวับ มือมือหนาลูบบั้นท้ายกลมกลึงนั่นอีกครั้ง ขณะที่หอมแก้มเขาอยู่แบบนี้ สายตานั่น สายตาที่มาจากดวงตาเรียวเหมือนนักล่า ไม่น่าไว้ใจที่สุดเลย

“ดื้อกับแด๊ดดี้”

“ก็ไหนบอกว่าชอบที่ดื้อ—“

“ใจเย็นสิหนูน้อย” มือของคนอายุมากกว่าเชยคางของลูกแมวดื้อ ดวงตากลมฉายแววเอาแต่ใจและไม่ยอมนั่นทำให้เขาอยากจะละลายมันจนกลายเป็นตาหวานเชื่อมๆ เสียเดี๋ยวนี้ นิ้วโป้งเกลี่ยบนริมฝีปากนิ่มๆเบาๆ ดาราหนุ่มสุดฮอตมองความนุ่มนิ่มสีพีชนั่นอย่างหลงใหล

“ลองเป็นเด็กดีให้ชื่นใจหน่อยได้ไหมครับ?”

นิ้วชี้และกลางสองนิ้วสอดเข้าไปในปากของแทฮยอง คนที่เด็กกว่ารู้หน้าที่ดี เขาอ้าปากเล็กน้อยเพื่อดูดและกัดมันเบาๆ ก่อนจีมินจะทิ้งน้ำหนักนิ้วลงไปจนกดลิ้นสีชมพูนั่นลง มือเรียวสวยจับมือของชายหนุ่มไว้ ดวงตาสองคู่สอดประสานกัน แม้จีมินจะรู้สึกพอใจที่แทฮยองเป็นเด็กดีขึ้นมาหน่อย แต่แววตายั่วยวนมันนั่นใช่ของเด็กดีหรอ? ให้ตาย

“อึก—อา..” นิ้วของคนอายุมากกว่าถอนออกจากโพรงปากเล็กๆนั่น

“หนูรู้ใช่ไหมครับว่าต้องทำยังไงระหว่างที่รอแด๊ดดี้” มือเรียวสวยของแทฮยองถูกยกขึ้นตรงหน้าดาราหนุ่ม ริมฝีปากหนากดจูบลงบนหลังมือสวยๆนั่น ดวงตาเรียวที่ตอนนี้ฉายแววเจือปรารถนาออกมาอย่างไม่ปกปิดมองเด็กดื้อของเขาที่พยักหน้า ชายหนุ่มลุกออกไปจากเตียง เพื่อตระเตรียมอะไรให้พร้อม

ขณะนั้นแทฮยองก็พิงตัวเข้ากับหัวเตียง ดวงตากลมโตจ้องมองเจ้าของร่างกายอันร้อนแรงกำลังเดินไปมา  แทฮยองเพียงแค่นั่งเฉยๆ มองพัคจีมินที่กระชากม่านทั้งหมดปิด แม้ว่าทั้งฟ้ากลางคืนนั่นจะน่ามองเพียงแค่ไหน แต่คืนนี้คงไม่ต้องหรอก แค่ไม่นาน เขาก็เดินไปหาไฟแช็คเพื่อจุดเทียนหอม วางมันบนโต๊ะใกล้กับเตียงของแทฮยอง ขณะที่จุดดวงตาคมดุนั่นก็ชายมองเด็กหนุ่มที่นั่งจ้องเขาเฉยๆ

“ไม่ทำ?”

“อยากให้แด๊ดดี้ทำมากกว่า”

“ยังไม่เลิกดื้อสินะ”

“แต่แด๊ดดี้ก็ยิ้มไม่ใช่หรอ?”

“หึ”

พัคจีมินหัวเราะเบาๆ เขาคว้ามือถือของตัวเองมาเปิดเพลย์ลิสท์ แทฮยองรู้นะว่าสิ่งที่จีมินทำมันยุ่งยาก แถมยังเสียอารมณ์อีก แต่ทำยังไงได้ คนที่ชอบจัดแจงอะไรจนเป็นนิสัย ดูได้จากการวางตัวและการแต่งตัว ผู้ชายคนนี้ไม่ยอมออกไปเจอใครในสภาพดูไม่ดีหรอก แค่เดินไปร้านสะดวกซื้อยังท่าเดินยังเหมือนเดินแบบเลย

และเมื่อเพลงแรก เริ่ม พัคจีมินคนนั้นก็วางโทรศัพท์ราคาแพงของเขาลง ปิดไฟจนห้องมืดและเปิดเพียงโคมไฟตรงโต๊ะนั่นที่ให้ความสว่างเป็นสีส้มอย่างสลัวๆ อาณาเขตของแสงนั้นแค่เตียงนี้เท่านั้น มือของเขาผลักไหล่ของเด็กหนุ่มจนอีกฝ่ายล้มลงไปนอนหงายบนเตียงนุ่ม ใช้มือแตะลงบนแก้มนิ่มอันเป็นเสน่ห์ของเด็กคนนี้ เกลี่ยมันเบาๆขณะที่มองตากัน

แม้จะไม่ใช่ครั้งแรก แต่เราจะไปกัน—อย่างช้าๆ

“อือ..”  ใบหน้าสวยเชิดหน้าขึ้นเมื่อปลายจมูกของอีกคนฝังลงเพื่อสูดความหอม และเขาได้ยินพัคจีมินพึมพำเบาๆว่า ‘อา..เนื้อหอมจริงๆด้วย’ 

แทฮยองเอียงคอเพื่อให้อีกคนซุกไซร้ไปมา แรงดูดและขบกัดจากริมฝีปากหนาๆนั่นทำให้เขาสะดุ้ง สองแขนของเด็กหนุ่มกอดรั้งตัวของคนที่อยู่ด้านบนไว้ ขณะเดียวกันมือหยาบก็สอดเข้ามาใต้สาบเสื้อ ลูบขึ้นมาจากหน้าท้องจนถึงหน้าอกของเขา ไล่ขึ้นลงอยู่แบบนี้

เสียงครางแผ่วเบาจากเด็กหนุ่มจอมดื้อทำให้อารมณ์ยิ่งพุ่งสูง พัคจีมินเปลี่ยนเป้าหมายจากลำคอระหงส์อันมีร่องรอยแดงแต่งแต้มอยู่ไปยังภายใต้เสื้อยืดสีขาวของแทฮยอง

ศีรษะที่มีเส้นผมสีควันบุหรี่ซุกเข้าไปด้านในเสื้อ แทฮยองกัดปากของเขา เมื่อลมหายใจร้อนๆคลอเคลียอยู่ที่หน้าท้อง และต่อมาเขาสัมผัสได้ถึงความเปียกจากลิ้นของอีกฝ่ายที่กำลังเลยจากหน้าท้องของเขาขึ้นมายังหน้าอก และฝากฝังรอยคิสมาร์กเอาไว้อย่างเช่นเคย จุดเล็กๆอันอ่อนไหวของหนุ่มน้อยถูกปากนุ่มๆนั่นจุมพิตเบาๆ ก่อนอีกฝ่ายจะละเลียดชิมมันราวกับเยลลี่หวานๆ

“อ๊ะ-อา..อือ แด๊ด..มัน—เสียว”

ความรู้สึกวาบหวามแปลกๆนั้นมาพร้อมกับความรุ่มร้อนที่ไปเท่าร่างกาย ใบหน้าของเด็กหนุ่มเห่อร้อนเมื่อเขาพบว่าศีรษะที่มุดเข้าไปในเสื้อเขาเมื่อครู่นั้นได้โผล่ออกมาแล้ว ดวงตาและรอยยิ้มราวกับหมาป่ากำลังถูกใจเนื้อที่วางอยู่ตรงหน้ามัน ทำให้แทฮยองหน้าแดงไปหมด สายตาอันร้ายกาจนั่น อันตรายเหลือเกิน

“อ๊ะ!” แทฮยองอุทานออกมาเมื่อเขาถูกจับพลิกคว่ำหน้า มือของพัคจีมินแตะอยู่บริเวณยางยืดขอบกางเกงขาสั้นสีกรมท่าของเขา และมันก็ถูกดึงลง ก้นกลมทั้งสองเด้งเมื่อเสียดสีกับผ้าที่ถูกถกลง นิ่มและเด้งเหมือนพุดดิ่ง เขารู้ว่าแด๊ดดี้ของเขาคงกำลังยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นร่องรอยการลงโทษเด็กดื้อ รอยแดง

“โอ้ย!”

ซ้ำยังฟาดฝ่ามือลงมาเบาๆอีกครั้งนึงเพื่อหยอกกันเล่นอีก แทฮยองหันไปมองค้อนใส่อีกฝ่ายที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้  เนื้อผ้ายีนส์ชนเข้ากับบั้นท้ายที่โก่งโค้งอยู่ในตอนนี้ จงใจกระแทกใส่กัน และแทฮยองก็รู้ว่าเจ้าสิ่งที่กำลังตื่นตัวจนแข็งขืนภายใต้กางเกงนั่น มันต้องการจะเข้ามาในตัวของเขาแค่ไหน

นิ้วของพัคจีมินชโลมด้วยเจลหล่อลื่นที่เตรียมไว้ และเหมือนว่าจะเยอะเกินไปเขาจึงป้ายส่วนเกินลงบนบั้นท้ายกลมของแทฮยอง เด็กดีของเขาไม่ยอมทำมันเอง ช่างออดอ้อนเสียเหลือเกิน อดที่จะเอ็นดูไม่ได้เลยจริงๆ

“อึก—“

มันไม่ใช่ครั้งแรก แต่มันก็ไม่เคยจะชินได้เสียที เปลือกตาที่มีขนตายาวเป็นแพปิดลง ริมฝีปากของเขาเผลอเผยออีกแล้ว ความรู้สึกเย็นๆของนิ้วที่ชุ่มด้วยของเหลวนั่นสอดแทรกผ่านเข้ามา ภายในตัวของเขาที่ร้อนระอุ เข้ามาอย่างเนิบนาบและความหนาของนิ้วทำให้ช่องทางของเขาปรับตัวขยายขึ้นเรื่อยๆ นิ้วต่อมาจึงเข้ามา และคนนิสัยร้ายกาจแบบนั้นก็พยายามจะควานหาจุดอ่อนไหวของเขา ซึ่งเจอมันได้อย่างง่ายดายได้อย่างไรก็ไม่ทราบ นิ้วที่กระทุ้งเข้ามาทำเอาจุกแต่ก็รู้สึกดีเหมือนกัน แผ่นหลังสีแทนที่สะท้อนกับแสงสีส้มสลัวๆเริ่มรู้สึกชื้นเหงื่อ ทั้งที่อุณหภูมิตอนนี้มันไม่ควรร้อนเลยแท้ๆ

“อา— - อึก อ้ะ”

เสียงแปลกๆนั่นช่างน่าอาย แม้จะมีเพลงที่คลออยู่ แต่แทฮยองรู้สึกว่ามันดังเหลือเกิน เสียงที่เกิดจากนิ้วสามนิ้วซึ่งขยับเข้าออกช่องทางของเขาตามอำเภอใจนั่นน่ะ

“อ๊ะ!” เด็กหนุ่มเชิดหน้าขึ้นเมื่อมันถูกดึงออกไปจนหมด ความรู้สึกว่างเปล่านั่นทำให้เขาหอบหายใจ เขาหันไปมองด้านหลัง ดวงตาฉ่ำๆจ้องมองรอยยิ้มร้ายกาจของคนที่เรียกว่า แด๊ดดี้ และเขาคนนั้นกำลังปลดกระดุมกางเกงยีนส์สีซีดตัวนั้น เขารู้นะว่าเพลงที่เปิดมันก็ไม่ได้เบาจนได้ยินอะไรชัดขนาดนั้น แต่เสียงของซิปกางเกงที่รูดลง มันก้องอยู่ในหูของเขา

ไม่นานนักหรอกที่เขาจะว่างเปล่าเช่นนี้ แท่งร้อนที่แข็งขืนนั่นถูกมือหนาชักรูดเล็กน้อย ก่อนปลายหัวมนของมันจะถูกสอดเข้าไปด้านในตัวของเด็กหนุ่ม

“ฮื้อ! อา ซี้ด อย่าเข้ามารวดเดียวสิ!”

เสียงของแมวที่ขู่ทำให้ชายหนุ่มยิ้มจนตาหยี เขาใส่เข้ามารวดที่ไหน ก็ค่อยๆนะ แค่กระแทกแรงไปหน่อย

“ทำไม..ไม่ขยับ”

“วันนี้แด๊ดดี้ลงโทษหนูจนเหนื่อย ขอนั่งอยู่เฉยๆได้รึเปล่า”

“ผมก็เหนื่อย!”

“don’t be shy”

“ทำให้แด๊ดดี้เรียกหนูว่าเด็กดีทีสิครับ”

“อา—อึก อ๊ะๆๆ” แผ่นหลังกว้างอันเต็มไปด้วยกล้ามเนื้ออันแข็งแกร่งของชายหนุ่มพิงกับหัวเตียง เสียงของเตียงที่ดังแทบจะกลบเสียงเพลงไปหมด รวมถึงคนที่ร้องครางอยู่ตรงหน้าเขาด้วย อ้อนแขนของชายหนุ่มกอดร่างบางเอาไว้ เช่นกันแทฮยองก็กอดท้ายทอยของเขาในขณะที่ขยับขึ้นลงบนตัวของเขา ใบหน้าสวยๆของเด็กคนนั้นแดงไปหมด พริ้มพราวด้วยเหงื่อ ริมฝีปากแดงๆนั่นเอาแต่ร้องออกมาอย่างกระเส่า ดวงตาหวานฉ่ำนั่นก็ด้วย

“เมื่อยไหม?”

“อื้อ!”

“ให้ช่วยรึเปล่า”

ในตอนแรกก็กะว่าจะช่วยเด็กคนนั้นผ่อนแรงนั่นแหละ แต่พอเห็นส่วนอ่อนไหวตั้งตรงอย่างน่ารักๆ เขาก็รู้สึกอยากช่วยตรงนี้มากกว่า

“อ๊ะ อย่าจับนะ อื้อ!”

เจ้าแมวน้อยของเขาร้องแง้วเมื่อถูกความอุ่นของมือครอบครองส่วนอ่อนไหว จีมินขยับมือ ขณะเดียวกันก็จ้องมองใบหน้าที่แดงซ่านไปหมด เด็กดื้อของเขาทำหน้าเหมือนจะไม่ไหว เสียงครางผสมกับแรงจิกของเล็บบนไหล่ของเขา

“อย่าแกล้ง อื้อ..อา เร็ว เร็วอีก” ความเสียดเสียวที่แล่นเข้ามาทำให้แทฮยองงอตัวลง ปลายจมูกโด่งซุกกับซอกคอขาวของแด๊ดดี้ จนได้กลิ่นมิ้นต์จากสบู่ของพัคจีมิน 

อา ให้ตายเถอะ มือที่กำลังชักรูดส่วนอ่อนไหวของเขานั้นไม่หย่อนแรงลงเลย มันทำให้แทฮยองใจเต้นแรง เลือดสูบฉีด ชั่ววูบนั้นแทฮยองรู้สึกทุกอย่างมันว่างเปล่า ในหัวเขาไม่มอะไรเลย จนกระทั่งร่างกายมันกระตุก ของเหลวสีขาวถูกระบายออกมา เปรอะเปื้อนหน้าท้องของเขาและคนอายุมากกว่าไปหมด

“แฮ่กๆ—อา..”

“อย่างนั้นแหละครับ ค่อยๆหายใจ ค่อยๆผ่อนคลาย” มือที่ลูบแผ่นหลังของเขา และเสียงละมุนทำให้เด็กหนุ่มซบลงกับลาดไหล่กว้าง พัคจีมินมักจะเป็นแบบนี้นั่นแหละชอบดุแล้วค่อยปลอบ ชอบร้ายกาจใส่แล้วพอเขาร้องไห้ก็มาโอ๋ นิสัยไม่ดีเลยแต่แม่ง รักแทบตาย

“แด๊ดดี้ แทฮยองทำไม่เก่งหรอ ขย่มมาตั้งนานแล้วไม่เห็นถึงสักที”

“อืม..คงเพราะแด๊ดดี้อึดมั้ง”

“บ้า!” มือสวยๆนั่นตีลงบนไหล่เขา เจ้าแมวน้อยหน้าแดงอีกแล้ว นั่นทำให้คนร้ายกาจอดยิ้มอย่างเอ็นดูเสียไม่ได้

“หนูใส่มาไม่สุด”

“...”

“แล้วก็ไม่แรงพอ”

“แต่ไม่ต้องทำแล้ว เมื่อยน่าดู รอบหน้าค่อยแก้ตัว”

“แต่ว่า—“

“ส่วนครั้งนี้เดี๋ยวแด๊ดนี้สอนให้นะครับ”

สองมือที่ประคองอยู่บนเอวคอด สายตาที่ช้อนขึ้นมามองหน้าเขา จ้องมองราวกับเขาเป็นสิ่งที่ล้ำค่าที่สุดและจะไม่ยอมปล่อยให้ไปไหน แทฮยองวางมือบนไหล่ของแด๊ดดี้ของเขา รู้สึกแปลกๆอีกครั้งเมื่อกำลังถูกกดลงไป กลืนกินแท่งอุ่นร้อนนั่นอย่างตะกละตะกลาม

“อื้อ ลึกไปแล้ว แด๊ด—ฮือ” มือเรียวข้างนึงยกขึ้นปิดปาก ขณะที่ก้มมองสะโพกตัวเองที่ถูกกดลง และบั้นท้ายที่แนบชิดกับหน้าขา ตอนนี้พวกเขานั่งอยู่บนเก้าอี้ซึ่งห่างจากเตียงไม่เท่าไหร่ แต่มันก็มืดกว่าที่เตยง ทำให้เขามองอะไรได้ไม่ถนัดนักหรอก นอกจากใบหน้าของแด๊ดดี้ที่เงยหน้าขึ้น เมื่อมันเข้าไปจนสุด ครอบครองส่วนนั้นได้เกือบหมด

“อย่าเกร็ง”

“ฮื่อ”

“แด๊ดดี้ไม่ทำให้หนูเจ็บหรอก”

“แต่หนูจะเสียว”

แทฮยองตีไหล่คนขี้แกล้งไปอีกครั้ง พัคจีมินหัวเราะ ในระหว่างที่แทฮยองกำลังบนปากใส่กัน เขาก็จับเอวนั่นโยกขึ้นลง และเมื่อมองหน้าของเด็กดื้ออีกที คราวนี้กำลังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ หึ สำหรับเขากำราบเด็กดื้อง่ายจะตายไป

“อ๊ะๆๆ-อะ” แทฮยองครางออกมาเมื่อทุกอย่างเริ่มเป็นไปตามจังหวะขึ้นลง จากที่ช้าก็ค่อยๆเพิ่มความเร็วมากเรื่อยๆ มือของพัคจีมินที่จับมั่นที่เอวของเขาก็จับแน่นขึ้น ดวงตาฉ่ำมองใบหน้าที่ดูสุขสมของคนอายุมากกว่า เขาเริ่มขยับมากขึ้นด้วยตนเอง และดึงมือของพัคจีมินออก ก่อนจะคว้ามาจับมือกัน นิ้วมือสอดประสานแน่น และเขาได้ยินเสียงครางต่ำจากคนที่นั่งคร่อมอยู่

“อา..ดีมาก เด็กดี อืมม”

“อ๊ะ..อะ” แรงส่งที่ทำให้ตัวของแทฮยองขึ้นลงทำให้รู้สึกมึนหัวอยู่ไม่น้อย  แต่มันนานนักทุกอย่างก็หยุดลงเมื่อมีบางอย่างปลดปล่อยออกมาภายในตัว ร่างของแทฮยองสะดุ้งเล็กน้อย และเขาก็กำลังจะทำมันต่อเมื่อส่วนนั้นของจีมินมันยังไม่อ่อนลง แต่พัคจีมินจับไหล่ของเขาให้อยู่นิ่ง ทำให้แทฮยองงงและกำลังจะเอ่ยปากถาม หากแต่

“ท—“

“มองเห็นหน้าหนูไม่ชัดเลย เรากลับไปทำกันที่เตียงเถอะ”

“!”

แทฮยองถูกอุ้มในท่าเจ้าสาว เขารู้ว่าพัคจีมินมีร่างกายอันสมบูรณ์แบบ กล้ามเนื้อที่แข็งแรง แต่มันไม่แปลกไปหน่อยหรอสำหรับผู้ชายอายุ17โดนอุ้มท่าเจ้าสาว

และถูกวางบนเตียงด้วยการเหวี่ยงลงไป แทฮยองที่สวมเพียงเสื้อยืดตัวเดียวรีบหยัดตัวขึ้นนั่ง ดวงตากลมโตฉายแววดื้อดึงและไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด เมื่อกี้มันจงใจแกล้งชัดๆ! ดีด้วยแล้วก็ชอบแกล้งกันแบบนี้ คอยดูเถอะ จะดื้อยิ่งกว่าเดิมอีก!

“สายตาดื้อๆกลับมาแล้วสินะ เด็กดื้อก็คือเด็กดื้อ”

“...”

“เจ็บหรอ? ขอโทษนะครับ” จีมินคลานมากอดร่างบาง ใบหน้าหล่อเหลาซุกกับหน้าท้องถูไปมาอย่างออดอ้อน “เมื่อกี้ตอนมองหน้าแทฮยองที่โดนอุ้มแล้วอารมณ์ดิบมันดันขึ้นมา ใจจริงอยากจะเหวี่ยงลงบนเตียงแล้วทำแรงๆ”

เมื่อได้ยินคำพูดจากคนที่กำลังออดอ้อนกันอยู่ ใบหน้าของหนุ่มมัธยมปลายก็แดงเป็นลูกตำลึงขึ้นมา กล้าพูดอะไรแบบนั้นออกมาได้ยังไง จริงๆเลย!

“...แทฮยองอา”

“อยาก—อยากทำแบบนั้นหรอ”

“หือ?”

“ทำ—ทำแรงๆน่ะ”

“ได้หรอ? แด๊ดดี้น่ะอยากฟัดแทฮยองให้จมเตียงไปเลย ยิ่งเวลาทำหน้าดื้อๆนะ ให้ตายสิ แทฮยองอา” เชื่อเถอะว่าผู้หญิงทั้งโลกนี้คงไม่เคยเห็นภาพตรงหน้าแทฮยองหรอก พัคจีมิน ดาราหนุ่มสุดฮอตคนนั้นตอนนี้ตื่นเต้นเหมือนมีหูกระดิกๆไปมาอะไรแบบนั้น

“ก็ได้อยู่หรอก—อ๊ะ”

คิมแทฮยองหงายหลังไปบนเตียงอีกครั้ง ตามมาด้วยร่างหนาที่คร่อมเขาอยู่ แทฮยองพยายามมองไปด้านข้าง ร่างกายของพัคจีมินที่เขาเห็นอยู่ทุกวันมันร้อนแรงได้ขนาดนี้แล้วหรอ

“อ้าขาหน่อยครับ”

ให้ตายเถอะ เขินจนจะบ้าแล้ว

สองขาเรียวสีน้ำผึ้งอ่อนถูกมือหนากระชากเข้าหาตัว อีกฝ่ายสอดตัวเข้ามาระหว่างขาสองข้าง เขาจ้องมองเด็กน่ารักๆใต้ร่างของเขาก่อนจะค่อยๆสอดส่วนแข็งขืนเข้าไปใหม่อีกครั้ง

มือบางขยุ้มผ้าปูเตียง ริมฝีปากนิ่มถูกฟันคมของตนเองกัด ปลายเท้าจิกเกร็ง เมื่ออยู่ๆส่วนนั้นที่ค่อยๆขยับเข้ามาก็กระทุ้งเข้ามารวดเดียว หลังจากที่ได้ยินคำร้องครางของแทฮยอง คนที่ถูกเรียกว่าแด๊ดดี้ก็ใช้มือปิดปากของแทฮยองเอาไว้ ก่อนจะกระซิบด้วยโทนเสียงที่แหบกระเส่า

“กลั้นมันเอาไว้นะ แด๊ดดี้อยากฟังเพลง”

ใช่ที่ไหน เขาก็แค่อยากแกล้งเด็กคนนี้เฉยๆหรอก

“อึก อื้อ” ปลายขาของแทฮยองขยับไปมาเมื่อส่วนนั้นเข้ามาด้านในอย่างลึก และถูกจุดของเขา หยาดน้ำตาคลอ กระนั้นแทฮยองก็ยังกัดปากเพื่อกลั้นเสียงครางเอาไว้ตามที่อีกคนต้องการ

เอวสอบเข้าหาอย่างเนิบนาบแต่ทว่ากลับลึกสุดใจ แทฮยองดิ้นไปมาเพราะความสาดเสียวที่ได้รับ คนเอาแต่ใจได้เข้ามาในตัวของเขา และไม่นานนักเสียงเตียงก็เอี๊ยดอ๊าดแข่งไปกับเสียงเพลง แม้ว่าดวงตาของแทฮยองจะเต็มไปด้วยน้ำตาจากความเจ็บและเสียดเสียวแต่เขากลับมองเห็นกล้ามหน้าท้องแน่นๆนั่นและวีไลน์คมชัดที่จดสิ้นสุดของมันอยู่ในตัวของเขา

“อ๊ะ อา”

ความรุนแรงและความเร็วนั้นเพิ่มมากขึ้น สองมือของแด๊ดดี้กระชับขาของเขา ดงมาเข้าใกล้ เสียงเนื้อกระทบกันน่าอายเหลือเกิน แทฮยองในตอนนี้ร้อนไปหมดทั้งหน้าและตัวของเขาหรอจะข้างในตัวที่กำลังกลืนกินส่วนนั้นของอีกคนก็เช่นกัน แผ่นอกแบนถูกมือหยาบกร้านกดเอาไว้แน่น ขณะที่มันเริ่มแรงขึ้นไปอีกจนแทฮยองแทบจะหายใจไม่ทันอยู่แล้ว มันยากเหลือเกินสำหรับการอดกลั้นเสียงครางทั้งที่มันสุดยอดถึงเพียงนี้

เพดานด้านบนไม่เป็นภาพที่ชัด ทุกอย่างมันสั่นคลอนไปหมด  เขาแทบจะบ้า และในที่สุดเขาไม่สามารถหยุดเสียงครางน่าอับอายของตนเองได้ แม้ว่าจะพยายามอดกลั้นมากแค่ไหนก็ตามที

“อ๊ะ อ่ะๆๆ อือ ฮึก!”

“จะเสร็จแล้ว..นะครับ”

“ร—เร็วไปแล้ว”

“อา เด็กดื้อ แทฮยองอา รักนะครับ”

“ซี้ด - -สะ เสียว โอ้ย อึก”

“แด๊ด—ฮือ แด๊ดดี้ อา”

 เหมือนโลกหยุดลง จีมินกระตุกเล็กน้อยก่อนที่แทฮยองจะรับรู้ว่าภายในตัวอันอุ่นร้อนของเขามีบางอย่างถูกฉีดเข้าไป บางอย่างที่อุ่น แทฮยองหอบหายใจ ร่างผอมของเขาถูกชายหนุ่มกกกอดเอาไว้อย่างรักใคร่ น้ำตาไหลออกมาจนได้ ไม่ไหวแล้ว เด็กดื้อของแด๊ดดี้อ่อนปวกเปียกอย่างแท้จริง เนื้อตัวของเขามีรอยคิสมาร์กอยู่หลายจุด ใบหน้าและใบหูยังคงแดงอยู่เพราะเลือดมันสูบฉีด จีมินรั้งแทฮยองขึ้นมานั่งบนตักของเขา มองแมวเหมียวที่ซบอกเขาอยู่ ถึงแม้จะไม่ชอบให้แทฮยองร้องไห้

“รักแด๊ดดี้ไหมครับ”

“อือ รักสิ”

แต่หลังจากโดนดุหรือรังแกแล้วเขาได้กอดปลอบอีกคนก็จะกลายเป็นแมวว่าง่ายแบบนี้แหละนะ

อา..อยากทำอีกสักรอบจัง แต่ดูเหมือนเด็กดื้อของเขาไม่เหลือแรงจะดื้อแล้วล่ะ ก็นะ คงจะได้เวลานอนของเด็กแล้ว —ชายหนุ่มคิดพลางยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะก้มลงไปจุมพิตบนหน้าผากของแมวน้อย

“ฝันดีนะครับ ตัวดื้อ”

-------------------------------------------------------------------------------------------

 เขียนสามวัน อ่านเสร็จเม้นให้หนูหน่อยเถอะ เผื่อนี้อาจจะเป็นฟิคสุดท้ายของปีของเราแล้ว555555555555555 คือแม่งหมดแรงจริงๆ เขียนๆหยุดๆ อยากทึ้งหัวตัวเอง แด๊ดดี้ในแบบของเรา คือพยายามบรีฟให้อ่อนโยน น่ารัก ร้าย ดุ ไปพร้อมกัน ยากมาก ถ้าเทออ่านฟิคเราเทอจะรุว่าเราถนัดร้ายกับดุ เราพยายามซอฟมากไปป่ะ555555555555 ในหัวเรามันเรทกว่านี้อีกแต่กลัวว่าจะเกินไปเลย งี้แหละ เราว่ามันไม่สุดแต่ว่ามันเหมาะสมสำหรับอายุเราแล้ว (แค่นี้ก็เกินละป่ะ พูดมาได้ว่าเหมาะ555) ฮือ ขอบคุณที่อ่านนะ ไปแล้ว เหนื่อย การเขียนครั้งนี้เราฟังเพลงเรทไปหมดสองเพลย์ลิสท์ในสปอตตี้ไฟละ