MINV — Please forgive me daddy / cut

Please forgive me daddy

"เราเลิกกันไหม? ปาร์คจีมิน"

สิ้นประโยคนั้นเหมือนสติของปาร์คจีมินขาดผึง เขามองคนตรงหน้าที่ไม่มีแม้แต่ความลังเล แทฮยองไม่ร้องไห้ แต่จ้องมาที่จีมินอย่างจริงจัง ในตอนนั้นหัวของจีมินมีแต่ความไม่เข้าใจ

ทำไมแทฮยองถึงพูดมันออกมาได้ง่ายอย่างนั้น

"ฉันไม่เลิก"

เขาจะไม่ยอมให้แทฮยองทิ้งเขาไป ทิ้งเขาเหมือนผู้หญิงคนนั้น

ไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากบางของแทฮยองก็ถูกครอบครองโดยปากของอีกคน จีมินกดจูบลงมาอย่างแนบแน่น มือหยาบคว้าท้ายทอยของอีกฝ่ายดึงรั้งให้แนบชิด จนได้ยินเสียงหายใจและเสียงครางประท้วงอย่างไม่พอใจของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน

ลิ้นร้อนกวาดเข้าไปสำรวจในโพรงปาก เกี่ยวตวัดกับอวัยวะเดียวกันที่เอาแต่ต่อต้าน จีมินเอื้อมมือไปบีบปลายคางเมื่อแทฮยองพยายามจะหันหน้าหลีกหนี แรงบีบที่ไม่น้อยทำให้แทฮยองเจ็บจนต้องเอามือไปกำข้อมือของคนที่คร่อมร่างเขาไว้ให้ปล่อย

ทั้งสองคนแลกลิ้นกันอยู่นานจนในที่สุดจีมินเป็นเป็นฝ่ายผละออก ดวงตาเรียวมองคนใต้ร่างที่หอบหายใจอย่างเหนื่อย ใบหน้าสวยที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ ดวงตาหวานเยิ้มคลอไปด้วยน้ำตา ผมเผ้ายุ่งเหยิงไปหมด เสียงหอบหายใจที่ดังยิ่งปลุกอารมณ์ดิบเถื่อนในตัวของจีมิน

แทฮยองหวีดร้องเมื่อจีมินดึงขาของเขาข้างนึง แล้วแทรกตัวเข้ามาระหว่างขาสองข้าง ใบหน้าตื่นตระหนกของแทฮยองไม่ได้ทำให้เขาสงสาร มือหยาบกดไหล่ทั้งสองข้างเอาไว้จนคนใต้ร่างรู้สึกหายใจไม่ออก เมื่อแทฮยองจะทำท่าว่าต่อต้านเขา

จีมินแสยะยิ้ม เขาเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่าย กดจูบลงบนหน้าผากแล้วไล่ลงมาที่ใบหู กัดมันเบาๆ พร้อมกับคำกระซิบเบาๆ

"นายก็รู้ว่าฉันเจ้าคิดเจ้าแค้น นายพังนาฬิกาของฉัน ถ้าอย่างนั้นฉันจะ-เข้าไปพังตัวนาย"

ไม่ทันจะได้ต่อต้านหรืออะไร จีมินก็กระชากเสื้อยืดของแทฮยองออกจากร่างบอบบาง จนตอนนี้อีกฝ่ายกำลังเปลือยท่อนบนอยู่ ไม่รอช้า จีมินรีบกดปลายจมูกลงบนซอกคอสีน้ำผึ้งเนียนสวย สูดความหอมเข้าไปอย่างเต็มที่ ก่อนจะใช้ปากขบเม้มและทำร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของเอาไว้ อย่างที่เคยทำบ่อยๆ

แทฮยองดิ้นไปมา จีมินกัดเขาแรงมากและมันเจ็บ เขากรีดร้องด่าทอ ให้มือทุบตีอีกฝ่ายก็ยังไม่มีท่าว่าจะหยุดซุกไซร้ กลับกัน จีมินยิ่งทำรุนแรงขึ้น เป็นการลงโทษเสียมากกว่า

ทันทีที่สร้างร่องรอยไว้เพียงพอแล้วจีมินจึงไล่ลงมาที่ไหปลาร้าสวย จูบมันเบาๆ ในขณะที่มือก็ไล่ลูบไปที่ไหล่มนก่อนจะเลื่อนลงไปยังจุดเล็กๆบนแผ่นอกผอมแห้ง ใช้มือเคล้นคลึงช้าๆ ส่วนอีกข้างก็ใช้ลิ้นร้อนเลียเบาๆเป็นการปลุกเร้าอารมณ์ของอีกฝ่ายให้ขึ้นสูง

"อื้อ.."

แทฮยองหลุดร้องออกมา เมื่อจีมินดูดกลืนมัน เขาพยายามจะไม่มอง สายตาที่จีมินส่งมา แม้ว่ากำลังจะทำแบบนั้นกับอกของเขาอยู่ ดวงตาเรียวที่ส่งมาฉายแววเหมือนราชสีห์ที่กำลังจะขย้ำเหยื่ออย่างช้าๆ

มือร้อนไล่ลงจากยอดอกสีสวยลงไปยังหน้าท้องแบนราบ ลูบมันเบาๆ จีมินทำทุกอย่างไปอย่างช้าๆ ดวงตาเรียวจับจ้องใบหน้าที่เชิดขึ้นจากการเล้าโลมของเขา ริมฝีปากบางถูกฟันคมของแทฮยองกัดไว้ เพื่อกลั้นเสียงร้องคราง เห็นดังนั้น จีมินจึงใช้สองมือประคองแก้มใส และจูบลงบนริมฝีปากนั้นอีกครั้งอย่างร้อนแรง เขากัดที่ริมฝีปากแทฮยองจนมีกลิ่นคาวเลือดออกมา

จีมินหัวเราะในลำคอเมื่อแทฮยองเริ่มมีอารมณ์ร่วมด้วยการตอบจูบเขาแถมยังจิกทึ้งผมของเขาด้านหลังเป็นการระบายเสียด้วย

"ครางเบาๆหน่อยล่ะ เดี๋ยวจองกุกมันได้ยินเอา"

ดวงตากลมสบกับดวงตาเรียวดุ จีมินถอดเสื้อกล้ามสีดำของตนเองออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะจับขาเรียวเล็กแล้วจัดการถอดกางเกงของแทฮยองเอา แม้มืออันสั่นเทานั้นจะพยายามรั้งมันไว้แค่ไหน แต่ก็สู้คนที่มีพละกำลังมากกว่าไม่ได้หรอก ในที่สุดจีมินก็ถอดกางเกงขาสั้นออก ตามด้วยชั้นใน จนตอนนี้ร่างกายที่อยู่ใต้ร่างของเขาเปลือยเปล่า รอยยิ้มปรากฎบนริมฝีปากหยัก จีมินยกยิ้มอย่างพึงพอใจ เขาละเลียดมองผิวสีน้ำผึ้งอ่อนเนียนสวย มองไปที่ต้นคอที่มีรอยจากปากของเขา หรือใบหน้าของแทฮยองที่แดงก่ำ แม้กระทั่งปากสวยบวมเจ่อจากการกัดของจีมิน มันช่างเป็นภาพที่น่าดูชมเสียจริง

จีมินกระชากข้อเท้าเล็กทั้งสองข้างเมื่อแทฮยองทำท่าว่าจะเถิบตัวหนี ใบหน้าสวยส่ายไปมา ตอนนี้เขากลัวจีมิน ดวงตาที่มองมาอย่างกับจะกลืนกินกัน และแทฮยองรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป และเขาก็รู้ดีว่าจีมินบนเตียงเวลาปกติน่ะเป็นแบบไหน แล้วยิ่งเวลาโกรธเช่นนี้แล้ว จะเป็นแบบไหน

"อื้อ!"

แทฮยองหลุดคราง เมื่อจีมินจับขาของเขาอ้าออกแล้วตั้งชันไว้ ก่อนจะส่งนิ้วเข้ามารวดเดียวจนตัวตนของเขากลืนกินนิ้วนั้นไปจนหมดอย่างไม่ทันตั้งตัว แทฮยองตัวสั่น ความเจ็บแสบเริ่มพังเข้ามาในความรู้สึก ยามจีมินขยับนิ้วเข้าออก ก่อนจะตามมาด้วยอีกหนึ่งนิ้วและอีกหนึ่งนิ้ว แล้วกดค้างเอาไว้ ก่อนจะขยับไปมาควานลึกในช่องทองที่กำลังตอดรัดนิ้วของเขาเสียแน่น

"อย่าเกร็งสิ"

"อื้--อา.. เอามันออกไป!"

แทฮยองอ้าปากร้องขอ และจีมินก็ทำตามอย่างใจดี เขาเอานิ้วทั้งสามออกจากช่องทางที่เริ่มเปิดกว้างอย่างคุ้นชินนั่น แทฮยองหอบหายใจ แต่ยังไม่ทันไร เขาก็ต้องจิกมือไปกับผ้าปูที่นอน เมื่อบางสิ่งบางอย่างที่ใหญ่มากกว่านิ้วสามนิ้ว กำลังสอดเข้ามาในตัวเขาจนปลายหัวหยักเข้ามาลึกมาก มันเข้ามาช้า และทำให้แทฮยองร้องครางไม่เป็นศัพท์

"อะ-อ๊า"

แทฮยองปรือตามองใบหน้าของแฟนหนุ่ม จีมินเองก็มองมาที่เขาเช่นกัน มองทั้งๆที่กำลังสอดมันเข้ามาให้ลึกลงไปช้าๆ ลึกขึ้นอีกจน แทฮยองหน้าแดงก่ำ และในที่สุดปลายหัวหยักก็กระทบกับจุดกระสันจนทำให้ขาที่ตั้งชันอ่อนแรง จนเหยียดไปกับพื้นเตียง แต่กระนั้น มันกลับทำให้ลึกเข้ามาอีก

ตัวตนของจีมินถูกบีบรัดอย่างเอาอกเอาใจ ดวงตาเรียวมองแทฮยองที่ส่ายหัวไปมา เมื่อเขาลองถอยกายออกห่าง จนออกมาเกือบหมด และสอดเข้าไปอีกทีเดียวจนมิด ให้อีกคนส่งเสียงร้องเล่นๆ

"จ..จีมิน อึก..อื้อ-อ๊ะ"

"ชู่ว ครางเบาๆหน่อยสิ เดี๋ยวเจ้าเด็กนั่นก็มาหรอก” มือหนาวางทาบทับริมฝีปากที่อ้าส่งเสียงร้อง เขากดลงแล้วยื่นหน้ามากระวิบข้างใบหูที่แดงซ่าน กัดมันเบาๆ พร้อมๆกับการเข้าออกของช่วงด้านล่าง

“อึก—อืออ”

เพราะปากถูกมือหนาปิดเอาไว้ไม่ให้ส่งเสียงทำให้แทฮยองได้แค่ครางเบานั้น มือสวยจิกกับผ้าปูที่นอน แรงกระแทกที่ส่งมาอย่างเนิบนาบและเชื่องช้าทว่าลึกซึ้งทำให้ตอนนี้สมองของเขาขาวโพลนไปหมด และเริ่มมีอารมณ์ร่วม แทฮยองได้ยินเสียงจีมินครางต่ำ ดวงตาคู่นั้นของจีมินยังจ้องมาที่เขา ด้วยสายตาเช่นเคย แม้ว่าจีมินจะไม่ทำรุนแรง แต่แทฮยองก็รู้ว่าอีกฝ่ายยังไม่หายโกรธเขา

แต่มันจะไม่แปลกไปหน่อยหรอที่จีมินแค่ส่งสะโพกมาอย่างเนิบนาบช้าๆ แม้ว่าบอกว่าจะทำลายแทฮยอง

“ฮื้อ อึก อื้อๆ—อ๊ะ” แทฮยองส่งเสียงครางมากขึ้นอย่างลืมตัว เมื่อมือร้อนนั่นจับเข้าที่ส่วนกลางตัวของเขาที่แข็งขืนเพราะแรงอารมณ์ที่จีมินปลุกเร้า ดวงตาคู่สวยหยาดเยิ้มด้วยน้ำตาช้อนขึ้นมองรอยยิ้มร้ายของคนด้านบน จีมินขยับมือขึ้นลง ในขณะที่ตัวตนของเขาก็แทรกเข้ามาอย่างช้าๆ

“อะ—อ๊า..”  ปลายหัวของแทฮยองปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาจนเลอะหน้าท้องที่หดเกร็งไปหมด รวมไปถึงมือที่ช่วยให้เขาถึงฝั่งฝันนั่นด้วย

“แทฮยอง เช็ดสิ” มือนั้นส่งมายังตรงหน้าของคนที่หอบหายใจจนอกบางกระเพื่อม ดวงตาแดงก่ำไปด้วยน้ำตามองมือที่เลอะคราบขาวขุ่น ก่อนจะละสายตา มองไปที่ใบหน้ายิ้มแย้ม จีมินดูเหมือนว่าจะไม่โกรธเขาแล้ว แถมน้ำเสียงยังอ่อนโยนเหมือนเวลาปกติอีกด้วย

เพราะอย่างนั้น แทฮยองถึงยอมอ้าปากเลียคราบที่เลอะให้อย่างภักดี มือเรียวจับที่ข้อมือของจีมิน ลิ้นร้อนไล่เลียตั้งแต่ฝ่ามือจนถึงปลายนิ้ว และท่าทางแสนเชื่องทุกอย่างนั่นอยู่ในสายตาของราชสีห์ที่กำลังหลอกเหยื่อให้ตายใจ

“แทฮยอง นอกจากนาฬิกาเรื่องนี้นายมีอะไรที่ปิดบังฉันอีกไหม ฉันจะไม่โกรธเลยนะ ฉันเข้าใจนายดีที่นายไม่ยอมบอกฉันเพราะนายกลัวฉันใช่ไหม? เด็กดี” มือของจีมินลูบเบาๆที่กลุ่มผมนุ่มสีน้ำตาลอย่างอ่อนโยน ดวงตาเรียวฉายแววรู้สึกผิดนั่นทำให้แทฮยองรู้สึกว่าจีมินเข้าใจเขาแล้ว

จีมินรู้ว่าแทฮยองกลัวเขา เพราะเขารุนแรง

เพราะอย่างนั้นเขาถึงต้องทำให้แทฮยองเลิกกลัวเขาเสียก่อน

“—ไม่มี ฉันไม่มีแล้ว จีมิน แทฮยองขอโทษนะ”

เขารักแทฮยอง และไม่อยากทำให้อีกฝ่ายเกลียดเขาไปมากกว่านี้

.

.

.

.

.

เสียเมื่อไหร่กัน

ปาร์คจีมินไม่ใช่คนที่ใจดีแบบนั้นหรอกนะ

โดยเฉพาะกับคนที่ดื้อและนิสัยไม่ดีอย่างแทฮยอง

“นี่—แทฮยอง อ้าปากออกมาก็เห็นไปถึงลิ้นไก่แล้วนะ คนโกหก”

“..ห้ะ? อ๊ะ อื้อ! จีมิน!!!”

แทฮยองหวีดร้องเมื่ออยู่ๆมือนั้นกลับผลักแทฮยองและกดไว้กับเตียง จีมินขยับช่วงเอวที่เดิมที่ช้าเนิบนาบเป็นรวดเร็วและลึกให้มากที่สุด มองดูอีกคนกำลังร้องเสียงหลงและมองมาที่เขาอย่างไม่เข้าใจ

แทฮยองไม่เข้าใจ ปาร์คจีมินที่ดูอ่อนโยนคนนั้นกลับกลายเป็นคนเดิมที่เดินเข้ามาหาแทฮยอง ดวงตาเรียวดุมีแววตาจริงจังจนมองไม่เห็นเงาสะท้อนในดวงตา จีมินในตอนนี้เหมือนนักล่าที่กำลังจะกัดกินเหยื่อ เขากดไหล่แทฮยองให้ติดกับพื้นเตียง คร่อมอีกคนไว้ แล้วส่งแรงกระแทกที่รุนแรง ลมหายใจที่สั่นเครือ กับเสียงร้องครางไม่เป็นศัพท์ทำให้แทฮยองตัวแดงไปหมด

“อื้อ อ๊ะๆๆ”

เสียงเนื้อกระทบกัน เสียงเตียงที่สั่นคลอนไปพร้อมๆกับร่างบอบบางที่อยู่ใต้ร่าง แทฮยองอ้าปากค้างไว้ หอบหายใจ เมื่อเขารู้สึกหายใจไม่ทัน จีมินรุนแรงมาก เขากำลังจะบ้า ความรู้สึกแสบช่องทางด้านหลังจากการเสียดสี ดวงตาหวานฉ่ำเหม่อมองดวงตาของจีมินที่กำลังจ้องอย่างเอาเป็นเอาตาย มือหยาบบีบต้นขาฟ้อนเฟ้นไปทั่ว และนั่นทำให้แทฮยองทั้งเจ็บทั้งรู้สึกดี

“อ๊ะ อา...เจ็บ จีมิน ฉันเจ็บ!”

“....”

“ฉันไม่ไหวแล้ว จีมิน— หยุด!! อ๊ะ!”  การเคลื่อนไหวหยุดลง พร้อมๆกับตัวแทฮยองที่กระตุก เมื่อมีของเหลวฉีดเข้ามาในช่องทางอ่อนนุ่ม ที่กำลังบวมแดงเพราะการเสียดสี แทฮยองร้องไห้ ของส่งเสียงสะอื้นออกมา มันเจ็บมากๆ จนแทฮยองรู้สึกว่าไม่ได้มีแค่น้ำขาวขุ่นที่กำลังไหลในตัวเขา แต่มีกลิ่นคาวของเลือดด้วยเช่นกัน

“ฮึก..”

“อา—เลือดไหลเลยหรอ นี่ฉันทำรุนแรงกว่าทุกครั้งใช่ไหมนะ?”

“...”

“ขอโทษที พอดีฉันเห็นคนตอแหลแล้วมันอดไม่ได้จริง เพราะงั้นเรามา—ต่อกันอีกสักรอบดีกว่านะที่รัก” จีมินว่าพลางแสยะยิ้มร้าย เขาดึงแขนเล็กๆนั่น กระชากอย่างแรงจนคนที่นอนหอบตัวปลิว แทฮยองถูกกอดไว้ในอ้อมแขนแกร่ง เขาเหนื่อยมากจนแทบขาดใจ แต่จีมินกลับจับแทฮยองนั่งบนตัว ก่อนจะสอดความแข็งแกร่งนั่นเข้ามาในช่องทางบวมช้ำอีกครั้งหนึ่ง

“โอ้ย!” เสียงอุทานของแทฮยองร้องขึ้น เพราะโดนจีมินดึงให้ล้มตัวคร่อมจีมินอยู่ด้านบน โดยมือทั้งสองของจีมินอยู่บนเอวคอดมน มือหยาบตีเข้าที่บั้นทาย แล้วบังคับให้แทฮยองขยับตัวขึ้นลง แม้ว่าอีกคนจะฝืนแค่ไหน

“อื้อ อะๆ”

เพราะท่านี้ทำให้มันลึกมากกว่าเก่า แต่แทฮยองยังคงขืนกายไว้ไม่ให้ขยับไปมากว่านี้ และมันทำให้ปาร์คจีมินหัวเสีย มือแกร่งบีบเนื้อที่สะโพกอย่างแรงจนคนบนร่างสะดุ้ง

“นายนี่มันดื้อจริงๆ”

สุดท้ายปาร์คจีมินก็ล้มเลิกความพยายามนั้น ร่างบอบบางของแทฮยองถูกพลิกไปอยู่บนเตียงอีกครั้ง โดยที่แขนสองข้างยันกับพื้นเตียงไว้ ส่งผลให้ก้นกลมมนเด่นชัด จีมินบีบฟ้อนเฟ้นไปทั่ว ส่งแรงตีจนเสียงดังไปทั่วห้องพร้อมๆกับร่างที่สะดุ้งตามมาเมื่อเจ็บปวด

เพี๊ยะ!

“ดื้อ”

เพี๊ยะ!

“นิสัยไม่ดี ขี้โกหก”

เพี๊ยะ!

“โอ้ย! จะ—เจ็บ”

“ฉันจะให้นายคิดดีๆว่าจะสารภาพเรื่องที่ปิดบังดีๆหรือให้ต้องใช้กำลัง”  จีมินขยับเข้ามากระซิบอีกรอบ ตอนนี้แทฮยองกำลังหันหน้าไปอีกทาง เขามองไม่เห็นสีหน้าของอีกฝ่าย แต่มั่นใจว่าต้องกำลังทำสายตาเคืองโกรธเขาอยู่แน่ๆ และนั่นแหละ จีมินได้ยินเสียงฮึดฮัดของเจ้าเด็กดื้อ และนั่นเป็นคำตอบของแทฮยอง

“...จะเอาแบบนี้หรอแทฮยอง พูดดีไม่ชอบ?”

“ฉันไม่ผิดสักหน่อย! ฮึก... นายทำแบบนี้กับฉันเพราะแค่นาฬิกาบ้าๆนั่นงั้นหรอ!!! ไหนบอกว่าลืมเธอไปแล้วไง ฉันเกลียดนาย!”

เสียงแหบแห้งพูดไปสะอื้นไป จีมินมองแผ่นหลังเล็กๆที่สั่นไปหมดเพราะแรงสะอื้น แทฮยองตัวแดงไปหมด เขามองภาพนั้นด้วยใจอ่อนยวบ แต่มันก็แค่เล็กน้อยเท่านั้น ปาร์คจีมินใจแข็งมากกว่าเมมเบอร์คนอื่นๆที่พอเห็นแทฮยองร้องไห้ก็พากันโอ๋อย่างกับไข่ในหิน

และอีกอย่าง เขาไม่ได้โกรธแค่เรื่องนาฬิกา

จีมินไม่ชอบให้เรามีความลับต่อกัน มีอะไรให้พูดให้บอก เขาอุตส่าห์ให้โอกาสแทฮยองบอกเรื่องที่ปิดบังให้หมดแล้วแท้ๆ แต่ดูเหมือนต้องใช้อะไรมาง้างปากให้พูด ต้องบีบคั้นให้ถึงที่สุดหรือไงกันถึงจะยอม

แทฮยองนั่นแหละที่ทำให้ปาร์คจีมินเหมือนคนใจร้าย

“นี่แทฮยอง ไม่ใช่แค่นายที่เกลียดฉันหรอกนะ เพราะฉันเองก็เกลียดนายแทบบ้า”

“อย่า จีมิน— โอ้ย!”

ร่างบอบบางถูกจับให้นอนหงาย มือทั้งสองกระชับต้นขาจัดการให้มันอ้าออก ก่อนจะสอดใส่ตัวตนเข้าไปอีกครั้ง จีมินรุนแรงกว่าเดิม เขาไม่สนว่าเดิมทีช่องทางนั้นจะฉีกขาดแค่ไหน เขาต้องการทำโทษเด็กดื้อตรงหน้าให้หลาบจำ

“อื้อ อย่า..อ๊ะ”

เสียงครางและเสียงเนื้อกระทบกันกลับมาอีกครั้ง คิมแทฮยองเจ็บไปทั่วตัว ใบหน้าสวยส่ายไปมา เมื่อความใหย่โตมันคับแน่นจนจุก จีมินไสกายเข้ามาลึกและรวดเร็ว จังหวะการกระแทกค่อยๆเพิ่มขึ้น จนแทฮยองมึนหัว น้ำตาไหลออกมาอย่างกับเขื่อนแตก เพราะเจ็บและจุกไปหมด มือสวยดันหน้าท้องแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่น หวังให้อีกฝ่ายเบาแรงง —แต่ไม่ จีมินมองภาพนั้นด้วยแววตานิ่งเฉย เขาจะทำแบบนี้ไปเรื่อยๆจนกว่าจะง้างปากให้พูดความจริงออกมา

ร่างบางเสียดสีกับผ้าที่นอน เตียงดังลั่นเอี๊ยดอ๊าด เสียงหอบของทั้งจีมินและแทฮยองผสานกันจนมั่ว

 “อ๊ะๆ อา...เจ็บ จีมิน!”

“นายชอบทำให้ฉันเหมือนคนโง่รึยังไง คิดว่าฉันดูไม่ออกหรอ?”

“ฮึก..ขอร้อง ฉันเจ็บ!” แทฮยองไม่สนใจจีมิน เขารู้สึกว่าเลือดกำลังไหลเพิ่มขึ้น แต่ความเจ็บก็แปลเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านไปพร้อมๆกัน และนั่นทำให้แทฮยองหน้าแดงไปหมด เขาร้องไห้จนน้ำตาแฉะชื้นเต็มไปหมด เสียงก็แทบจะไม่มีอยู่แล้ว

“สารภาพมาว่านอนกับมันไปกี่ครั้งแล้ว! สารภาพมาสิที่รัก ว่านายกับจองกุกไปถึงไหนกันแล้ว”

ทันทีที่ชื่อของอีกคนออกมาจากปากของจีมิน แทฮยองก็นิ่ง เขาลืมตามองดวงตาเรียวดที่กำลังฉายแววเจ็บปวดอยู่ข้างใน จีมินบีบข้อมือเล็กอย่างแรง เขากำลังคาดคั้นเอาคำตอบจากปากอวบอิ่มที่แดงเจ่อไปหมดของอีกคน

“จีมิน..”

“พูดมาเถอะ”

“ฮือ นายอย่าโกรธฉันนะ อย่าโกรธฉันเลย”

“ชู่ว ไม่โกรธหรอก เอาล่ะ ไหนพูดมาซิ ว่านายกับมัน ทำอะไรกันลับหลังฉันบ้าง”

“แค่เซ็กส์—จีมิน!!”

อุตส่าห์คิดไว้แล้วแท้ๆว่าจะยอมปราณีถ้าแทฮยองพูดมันออกมา แต่ปาร์คจีมินรู้สึกว่าบังคับตัวเองให้ไม่โกรธไม่ได้เลยจริงๆ เขาว่าแล้วเชียว ทุกครั้งที่สองคนนั้นอยู่ด้วยกัน มันมีอะไรแปลกๆ

แทฮยองยกมือมาปิดหน้า เขาไม่อยากมองจีมินในตอนนี้เลยจริงๆ น่ากลัว—จีมินน่ากลัวมากจริงๆ และแทฮยองกำลังโดนลงโทษ มือนั้นจับแน่นที่เอวบาง ส่งแรงเข้าออกอย่างรุนแรงและป่าเถื่อนที่สุด

แท่งร้อนถูกส่งเข้าออกในโพรงอุ่น จนถึงจุดกระสัน แทฮยองดิ้นพล่านไปมา นี่มันรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แต่จีมินไม่ได้ลดแรงลงเลยแม้แต่น้อย

“ฮึก.. ยกโทษให้ฉันด้วย จีมินอา อึก— ยกโทษให้แทฮยองด้วย” เสียงหวานเครือสั่นไปด้วยแรงสะอื้น เขาไม่รู้ว่าจีมินพึงพอใจรึยังกับบทลงโทษนี้ แทฮยองไม่ขัดขืน ไม่ร้องห้ามอีกต่อไป เขาเพียงแค่ร้องไห้เงียบๆ ปล่อยให้จีมินรุนแรงกับเขา ตามใจปรารถนา เขารู้สึกผิดเหลือเกินยามที่มองไปที่ดวงตาแข็งกร้าวคู่นั้นที่กำลังเสียใจ แทฮยองไม่อยากให้จีมินเสียใจ เขามันแย่จริงๆ

“แท—อื้อ อ๊ะ จะไม่ทำอีกแล้ว แทรักจีมินนะ อา..” แทฮยองพูดทั้งน้ำตา ดวงตาเรียวสบกับดวงตาคู่สวยที่แดงก่ำจากการร้องไห้อย่างหนักอย่างลึกซึ้ง ดวงตากลมโตฉายแววรู้สึกผิดจากใจจริง แทฮยองโอบคอของจีมินลงมา จูบแผ่วเบาบนริมฝีปากนั้น

“...นายไม่เกลียดฉันหรอ ฉันทำนายเจ็บนะ” เพียงแค่จุมพิตนั้น จีมินก็รู้สึกผิวขึ้นมา เขามองร่างบอบบางของแทฮยองที่มีรอยช้ำ รอยแดง ยิ่งน้ำตาที่ไหลลงมานั่นอีก

“ฉันก็ทำนายเจ็บ จีมินอา แทฮยองขอโทษ ฉันสัญญาว่าจะรักแค่นายคนเดียว ตอนนั้นฉันแค่น้อยใจนายจนจองกุกเสนอมา ฉันก็เลยตอบตกลงไปอย่างไม่ทันคิด”

“...”

“ฉันแค่เหงา ฉันขอโทษนะ ทีหลังจะไม่ทำอีกแล้ว”

“แทฮยอง..”

“ได้โปรด ยกโทษให้ฉันด้วย ที่รัก”