MINV — crypticness

“อื้อ!!” ใบหน้าเรียวหันหนีริมฝีปากของคนเป็นเด็ก แต่กระนั้นเพราะฤทธิ์ยาทำให้เขาขยับตัวไม่ได้ ทำได้แค่ร้องครวญคราง ยามที่ถูกสัมผัสกาย ภายในบ้านหลังเดิม แต่กลับดูน่ากลัวมากในเวลานี้ ปาร์คจีมินยกยิ้มที่มุมปาก ยามเห็นแววตาแข็งกร้าวที่ไม่เคยได้เห็นจากคุณพ่อบุญธรรมของเขาเสียเท่าไหร่

"อ้าปากหน่อย เร็ว!" 

มือเล็กๆทว่าเรี่ยวแรงกลับมหาศาลนั่นบีบเข้าที่แก้มสองข้างจนทำให้แทฮยองอ้าปาก ปล่อยให้ลิ้นจากอีกคนเข้ามาสำรวจายในได้ แทฮยองไม่รู้ว่ายาอะไรที่คนตรงหน้าแดงใส่เขาในตอนที่จูบกันเมื่อครู่ แต่ว่ามันทำให้เขาเพียงแค่ขยับปากร้องเท่านั้น ขยับร่างกายไม่ได้เหมือนถูกตัดเส้นประสาท ดวงตาพร่าเลือนมองฟันคมที่กัดริมฝีปากของเขาอย่างเอาแต่ใจ  เปลือกตาของแทฮยองหนักขึ้นทุกวินาที

รับจูบละผละออกอยู่หลายนาทีจนกระทั่งพอใจ จีมินถอยออกมาใช้หลังมือเช็ดน้ำลายที่มุมปากของตัวเอง ดวงตาเรียวมองใหน้าที่ขึ้นสีและเสียงหอบหายใจจากอีกฝ่าย เขาค่อนข้างพอใจ นี่แหละคือสิ่งที่เขาต้องการมาตลอด นี่แหละ มันถึงเวลาเสียที

"ไม่คิดเลยนะว่าจากเด็กอายุสิบห้าในตอนนั้นจะโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ที่สุดยอดขนาดนี้" 

มือเย็นลูบผิวแก้มของคนที่นอนนิ่งอย่างนุ่มนวล จีมินกำลังสั่นไหวเล็กน้อยเพราะความตื่นเต้น เขาคิดถึงสายตาแบบนี้ คิดถึงความร้ายกาจและดื้อดึงนี่เสียเหลือเกิน 

"อ๊ะ!" 

ร่างกายที่นอนอยู่บนพื้นถูกจับพลิกคว่ำอย่างง่ายดาย จีมินก้มไปหัวเราะข้างใบหูแดงซ่าน เขากัดมันเบาๆจนได้ยินเสียงหายใจอันติดขัดนั่น ร่างกายของเด็กนั่งคร่อมร่างกายนั้นไว้ ก่อนจะเอื้อมมือไปปลดกระดุมช้าๆ มันอจจะลำบากเพราะแทฮยองนอนคว่ำอยู่ และเพราะว่ามันลำบาก มือที่เคยปลดช้าๆไปได้สามเม็ด ก็เปลี่ยนมากระชากมันแทน เสียงกระดุมที่ตกลงกระทบกับพื้น ดวงตากลมเบิกกว้าง เมื่อตอนนี้เสื้อของเขาหลุดลุ่ยไปหมด ก่อนแทฮยองจะสะดุ้งเมื่อมีสัมผัสมาจากด้านหลัง มือของจีมินไล่ลากจากบั้นท้ายายใต้กางเกงผ้าเนื้อดีขึ้นมาถึงสันหลัง ลากช้าๆอย่างพึงพอใจ

"ผิวของแทฮยอง สวยจัง" เสียงแหบต่ำกระซิบยามที่เขาถกเสื้อขึ้น เผยให้เห็นแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่ใกล้กว่าที่เคยเป็น และเขาสามารถสัมผัสมันได้ อย่างภาคูมิใจ 

"อือ.." 

"ง่วงแล้วหรอ?"

"..." 

จีมินส่ายหน้าไปมา เมื่อเขาลุกจากหลังของแทฮยอง แล้วเดินไปตรงหน้าของอีกฝ่ายแทน มือองเขาเชยปลายคางให้ใบหน้าที่ก้มฟุบเงยขึ้นมาให้เห็น และเมื่อเห็นว่าดวงตาคู่สวยนั่นปิดลงแล้ว เขาจึงปล่อยมือออกมา ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้ยังเหลือเวลาอีกสักครึ่งชั่วโมง ให้เขาได้จัดการทำให้แทฮยองสิ้นฤทธิ์ จะให้ทำตอนนี้ที่แทฮยองขยับร่างกายหรือแม้ปากจะพูดมันค่อนข้างดูใจร้ายไปเสียหน่อย ไม่สิ เรยกได้ว่ามัน ไม่สนุก เสียมากกว่า เขาจึงวางยาแทฮยองให้หลับไปก่อน เพื่อจัดการอะไรบางอย่างกับคนคนนี้

"เอาล่ะ ฉันจะแบกนายไปยังไงดีนะ เด็กน้อยของฉัน"

"..."

"อ่า ฉันจะใจร้ายลากนายไปกับบันไดได้ยังไงเล่า"

"แต่ว่าเวลามันเหลือไม่มากแล้ว ถ้านายตื่นมาบีบคอฉันก็แย่น่ะสิ ช่วยไม่ได้ ฉันจะพยายามไม่ลากนายกับบันไดนะ เราจะไปกันช้าๆ" ร่างของเด็กอายุสิบห้าเข้าไปประครองร่างกายของชายวัยสามสิบต้นๆ จีมินตัวโตพอจะแบกไปได้ก็จริง แต่ว่าขนาดตัวของเขาสองคนมันทำให้หลายก้าวนั้นเกือบจะล้มเซ แถมยังต้องขึ้นบันได ดังนั้นมันเลยยาก 

ทีละขึ้นทีละขั้น ปาร์คจมินแบกคิมแทฮยองไปช้าๆ มีบ้างที่เกือบสะดุด แต่เพราะจีมินดูแลอย่างดีนั่นแหละ เขาสองคนจึงขึ้นมาถึงชั้นสองได้ จีมินจัดการเปิดประตูห้องของตัวเอง มืออีกค้างก็ประคองเอวอีกคนไว้อย่างยากลำบาก แขนยาวๆของแทฮยองที่พาดคอเขาอยู่นี่ก็ทั้งเกะกะ ดังนั้นเมื่อประตูห้องเปิดออก ร่างของคนที่หลับไม่มีสติก็ถูกเหวี่ยงลงไปบนเตียงอย่างแรง จีมินหันไปปิดประตูล็อคอย่างดี เขาสาวเท้าเข้าไปใกล้เตียง ยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมนุ่ม เขากำลังจะได้ของของเขากลับมาเสียที แต่จะให้มันกลับมาอย่างธรรมดาก็คงไม่สนุกเท่าการเล่นเกมส์สักนิดหน่อย

ใจจริงจีมินก็อยากจะพาไปห้องอีกห้องที่เป็นห้องของแทฮยองและผู้หญิงคนนั้นอยู่หรอก แต่ว่าเขาไม่ต้องการทับซ้ำรอยใครและที่สำคัญคือมีคนจองเตียงนั่นไว้แล้วล่ะนะ และจะจองไปตลอดจนกว่าจะมีใครถีบให้ร่วงจากเตียงนั่นแหละ

"เหลือเวลาอีกยี่สิบนาที ต้องรีบซะแล้ว"

"อือ.." เสียงครางในลำคอดังขึ้นในห้องที่เงียบสงัด เปลือกตาที่ปิดอยู่เปิดขึ้น แทฮยองกระพริบตาเล็กน้อย เขารู้สึกตุบๆที่หัวเล็กน้อย ดวงตากลมกลอกมองรอบๆ ห้องนี้มันคุ้นเคย และเขากำลังนอนอยู่บนเตียงนุ่มแคบๆนี่.. 

และมือของเขาก็ถูกมัดด้วยเชือก

"ตื่นแล้วหรอครับ? คุณพ่อ" ใบหน้าตื่นตระหนกหันไปทางด้านขวา เขามองรอยยิ้มและดวงตาเรียวหยีเป็นเส้น มันดูใสซื่อทว่าเขากลับขนลุกกับมัน แทฮยองดิ้นทันที แต่เขาก็พบว่าที่ขาของเขาเองก็ถูกมัดด้วยเชือกคนละข้างขึงกับเสาท้ายเตียง 

"จะทำอะไร!" 

"เบาๆหน่อยสิครับ"

"นายเป็นใครกันแน่!? อย่าเข้ามา!" จีมินหัวเราะเมื่อแทฮยองพยายามเขยิบตัวหนีเขาที่เข้ามาคร่อมตัวไว้ นิ้วของจีมินแตะลงบนริมฝีปาก เขาก้มหน้าเข้ามาใกล้ แล้วจูบลงบนหน้าผากอยากรักใคร่ แม้ว่าในสายตาของคนถูกกระทำจะมองว่ามันโรคจิตก็ตาม

"จำพี่ไม่ได้จริงๆหรอ พี่เสียใจนะแทฮยองอา"

"...แก บ้าไปแล้วแน่ๆ ปล่อยฉันนะไอ้เด็กบ้า! อื้อ!!!" 

"ชู่ว อย่าเสียงดังสิ ผมไม่อยากจะเอาอะไรยัดปากคุณอีกนะ เอ๊ะ หรือว่าอยากได้?"

"อย่ามาแตะตัวฉัน!! อื้อ!!!"

"ก็บอกให้เบาๆไง สงสัยจะอยากได้อะไรมาปิดปากจริงซะแล้วมั้ง?"   จีมินกดเสียงต่ำ ดวงตาเรียวฉายแววตาน่าเกรงขามออกมา มือของเขาบีบปลายคางของคนที่นอนใต้ร่างแน่น ยิ่งออกแรงมากขึ้น เมื่อแทฮยองดิ้นไปมา 

ดวงตาคู่โตเบิกกว้างเมื่อแท่งร้อนถูกเจ่อเอาไว้ตรงหน้า ตามสัญชาตญาณแทฮยองรีบหันหน้าหนี แต่มือที่จับปลายคางของเขาอยู่บังคับให้หันมาตรงหน้า ส่วนมืออีกข้างของจีมินบีบปลายจมูกของแทฮยอง ทำให้เขาหายใจไม่ออกและต้องมาปากออกมา รับแท่งเนื้อร้อนที่สอดเข้ามาในโพรงปากอย่างเอาแต่ใจ

กลุ่มผมนุ่มถูกขยุ้มด้วยมือเล็ก จีมินเงยหน้าขึ้นอย่างสุขสม เขาบังคับให้อีกคนขยับเข้ามาจนมันเข้าไปได้จนสุดและขยับออก เขาได้ยินเสียงร้องสะอื้น กับเสียงอึกอักในลำคอจากอีกฝ่าย 

"อ่า..ฉันคือความลับของนาย"

"..."

"ความลับของฉันคือ ฉันเคยชอบผู้ชายหนึ่งที่เคยวาดรูปได้แบบนี้"

"อื้อ!!! อั่ก!" 

"ไม่เชื่อ? อ่า-- อย่ากัดสิ จะบอกว่าฉันเป็นเด็กหรอ? แค่ร่างกาย ที่รัก จริงๆแล้วฉันอายุสามสิบห้า"

"อึก--อื้อ"

"เป็นไปได้ยังไง? หึ หลังจากที่ฉันเจอ..ผู้หญิงคนนึง เธอทำวิจัยเกี่ยวกับยา เธอต้องการหนูทดลอง ค่าตอบแทนคือทรัพย์สินมากมาย และฉันที่ไม่มีอะไรเลยจึงตัดสินใจรับมันมา มันเกี่ยวกับต่อมใต้สมองอะไรสักอย่างนี่แหละ เอาเป็นว่าหลังจากนั้นฉันก็--ตัวเท่านี้ พร้อมกับเงินมหาศาลที่เธอให้ฉัน อ่า ดีชะมัด" 

จีมินครางออกมาเมื่อเขาใกล้จะถึงจุดสูงสุดจะการเสยดสีของโพรงปากอุ่นและตัวตนของเขา ดวงตาเรียวช้อนมองด้านล่าง แทฮยองกำลังร้องไห้ ใบหน้าแดงก่ำอย่างหน้าสงสาร มือของจีมินเอื้อมไปขยุ้มกลุ่มผมนั่นอีกครั้ง กระชากเขาหาอย่างแรง แล้วกดค้างอีกคนเอาไว้ 

"อั่ก--อื้มมม อื้อ-!" 

แทฮยองส่งเสียงในลำคอ จีมินทรมาณเขาด้วยการกดเอาไว้เสียจนมันเข้ามาสุด เขาหายใจไม่ออก ผมเผ้ายุ่งไปหมด มือทั้งสองข้างก็ถูกมัดติดทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากส่งเสียงอย่างเว้าวอนความเห็นใจ และในที่สุด จีมินลดแรงกด มองตากลมโตช้อนมองอีกคน ก่อนจะตัดสินใจขยับให้แต่โดยดี โพรงปากดูดกลืนอย่างเอาอกเอาใจ เพราะถ้าหากไม่ทำเช่นนี้เขาจะถูกลงโทษแบบนั้นอีก 

"อืม... แล้วผู้หญิงคนนั้นก็คือภรรยาของนายนั่นแหละ เธอให้นายพาฉันมาที่บ้าน อ้างว่าอยากมีลูก แต่แท้จริงแล้วมันก็เพื่อให้เธอรับรู้การเปลี่ยนแปลงของผลงานอย่างฉันมากกว่า อะ อ่า.." จีมินเงยหน้าอย่างสุขสม เขาปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาจนทั่วโพรงปากของแทฮยอง มีบางส่วนไหลลงจากริมฝีปากไปบนลำคอ เขาใช้มือปิดปากของอีกคน บังคับให้กลืนมันลงไปและปล่อยออกเมื่อเห็นว่าอีกคนทำมันเรียบร้อยแล้ว

"พระเจ้า.." แทฮยองสบถออกมา เขากำลังสับสนไปหมด แต่ในใจก็คิดว่ามันค่อนข้างเป็นไปได้สูง เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาภรรยาของเขามักจะยุ่งอยู่เสมอกับบริษัทยานั่น แม้ว่าเธอจะบอกว่ามันเป็นแค่บริษัทเล็กๆ แต่เงินที่มีนี่มันก็มากมายมหาศาลเกินไป

"เหลือเชื่อเลยใช่ไหมล่ะ ฉันเองก็คิดว่ามันเป็นความบังเอิญที่เธอดันเป็นยัยผู้หญิงสวะที่เอานายไปจากฉันเสียเอง และพอฉันเอาความลับของนายไปบอกเธอ เธอก็โกรธใหญ่เลยล่ะ เพราะเธอรักนายจริงๆ เธอจะฆ่าทั้งนายแล้วก็ฉัน โอ้! ไม่ต้องห่วงน่าเด็กน้อย เธอไม่มายุ่งกับเราหรอก เพราะเธอกำลังพักผ่อนในห้องอีกห้องหนึ่งในระหว่างที่เรา..กำลังสนุกกัน"

"สนุก? เรื่องอะไร?"

"อย่าพูดอะไรที่นายก็รู้อยู่แก่ใจเลยเด็กน้อยของฉัน คิดถึงฉันรึเปล่า?"

"อืม.." แทฮยองตอบในลำคอ เมื่อจีมินลากลิ้นลงบนฝ่ามือของเขา ฟันคมกัดเบาๆที่ปลายนิ้วชี้  มือเย็นเอื้อมมือไปหยิบผ้าบางๆสีดำที่อยู่ข้างๆกันขึ้นมา ดวงตากลมโตสบกับดวงตาที่ฉายแววร้ายกาจของจีมิน แล้วไล่สายตาลงมองสิ่งที่อยู่ในมือนั่น

"หลับตาสิ"

เปลือกตาที่มีขนตายาวเป็นแพประดับอยู่ปิดลงอย่างว่าง่าย แทฮยองรู้สึกถึงเนื้อผ้าที่ทาบทับเบาๆกับบริเวณตาของเขา จีมินเอื้อมไปผูกปมด้านหลังอย่างรวดเร็ว และในที่สุดมันก็ปิดดวงตาคู่สวยนั่นพอให้มองไม่เห็นอะไร

จีมินเลื่อนมือลงมาจากใบหน้า ขอลูบลำคอระหงส์น่าแต่งแต้มสีกุหลาบลงไป มือของเขากระชากกลุ่มผมนั้นไปทางซ้ายเพื่อให้ใบหน้าของแทฮยองขยับเชิดเป็นมุมที่สะดวกต่อเขา จีมินกดปลายจมูกลงซุกไซร้ ลมหายใจอุ่นๆที่ปะทะกับคอทำให้คนที่นอนอยู่ขนลุกขึ้นมา ก่อนริมฝีปากอิ่มจะขบเม้มดูดดุนเนื้อผิวจนเกิดร่องรอยขึ้นมา 

"อือ..อ๊ะ!" 

มือเย็นลากไล่บนแผ่นอกบาง ในขณะอีกข้างกำลังถกเสื้อเชิ้ตหลุดลุ่ยนั่นออกจากไหล่มน ฟันของจีมินขูดไปกับแนวลาดไหล่ มือของเขาก็วนไปมา แทฮยองส่งเสียงคราง เมื่อมือนั้นสัมผัสกับจุดเล็กบนอกของเขาข้างใดข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็ไม่ปล่อยไว้ ทันทีที่ละจากไหปลาร้าสวย ปากของจีมินก็อยู่แถวๆนั้น เขาใช้ลิ้นลากเลียรอบๆอย่างชื้นแฉะ ดูดเม้มเรียกเสียงครางหวาน

ไล่ลงมา จนถึงที่หน้าท้องเนียน จีมินกดจูบแผ่วเบา ในขณะที่มันยวบลงเพราะแทฮยองเกร็งหน้าท้องเอาไว้ มือของเขาขยุ้มกลุ่มผมของจีมิน ยามที่ความเปียกแฉะสัมผัสผิว มันช่างสุขสมและวูบวาบ

"แทฮยองอา.. รักฉันรึเปล่า?"

"รักสิ ผมรักพี่"

กางเกงและชั้นในถูกถอดออกไปจากร่างกาย จนทำให้ตอนนี้คนที่นอนอยู่เหลือเพียงแค่ร่างกายที่มีเพียงเสื้อเชิ้ตหลุดลุ่ยเท่านั้นที่ปกปิดเรือนร่าง จีมินลูบไล้ต้นขาด้านใน เขากระชับขาสองข้างให้อ้าออกแล้วแทรกร่างกายเข้าไประหว่างขาสองข้าง จีมินมองใบหน้าที่มีผ้าปิดตาสีดำปกปิดอยู่ เขาจูบลงบนเปลือกตาของแทฮยองผ่านเนื้อผ้านั่น 

นิ้วเย็นนิ้วแรกสอดแทรกเข้าไปในช่องทางสีหวาน จีมินมองนิ้วตัวเองที่กำลังถูกกลืนกิน เขาเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าหวานที่ส่ายไปมา ริมฝีปากนั่นถูกฟันกัดจนห้อเลือด

ยิ่งจีมินขยับนิ้วเข้าไปลึกอย่างท้าทาย ตัวของแทฮยองยิ่งกระตุก จีมินทำแบบนี้จนกระทั่งนิ้วของเขาเข้าไปหมด และตามมาด้วยมือสองนิ้ว ขยับหมุนวนควงเข้ามาเรียกเสียงครางอย่างน่าฟัง

"อื้อ อ๊ะ!!" 

ผมเผ้ายุ่งเหยิงจากการสะบัดของใบหน้า ปากหวานอ้าครางเสียงหวาน แทฮยองน้ำตาคลอเบ้า ตัวตนของเขาตอดรัดนิ้วนั่นถี่ๆ บีบรัดอย่างเอาอกเอาใจ

"อ๊ะ-อ๊า! เจ็บ! ฮะ..อื้อออ"

 แทฮยองคราง เขามองไม่เห็นอะไรดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าอีกคนจะใส่เข้ามาตอนไหนและกระทันหันมาก จีมินยัดมันเข้ามารวดเดียว ยังดีที่มีการเบิกทางก่อน แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ทำให้เจ็บเสียจนมือที่ถูกมัดอยู่จิกเล็บบนฝ่ามือ ใบหน้าเชิดขึ้น ฟันของเขากัดริมฝีปากสะกัดกลั้นการส่งเสียงอย่างน่าอาย เขาหอบหายใจ เมื่อจีมินดึงข้อพับขาสองข้างจนหัวของแทฮยองหล่นจากหมอน และมันทำให้พวกเขาใกล้ชิดกันมากขึ้น จนเสียววูบวาบที่ท้อง 

"อ๊ะ-อา.." 

"พร้อมไหม?"

ความคับแน่นที่สอดเข้ามาทำให้โพรงอุ่นขยายกว้างและหดตัวบบรัด จีมินยกยิ้มอย่างพึงพอใจ แทฮยองในตอนนี้ช่างสวยงาม เขาตัดสินใจขยับร่างกายเข้าออกอย่างรวดเร็วและรุนแรง โดยไม่สนใจอีกคนที่ทำลังทรมาณจนจิกเล็บบนฝ่ามืออย่างแรง เขามองร่างกายที่มีรอยขบเม้มสีกุหลาบอยู่ประปราย เหงื่อที่ไหลไปทั่วผิวสีน้ำผึ้งสวยนั่น 

"อ๊ะ ฮะ ฮื้อ เบาหน่อย! เจ็บ!!"

ร่างกายสั่นไหวจากแรงกระแทกของคนด้านบน จีมินยกยิ้ม เขามองภาพตรงหน้าด้วยความพึงพอใจ นี่แหละที่เขาใฝ่ฝันมาตลอดเวลาที่อยู่ในบ้านหลังนี้ ต้องทำตัวเป็นเด็กไปเรื่อยๆ 

"อะ-อ่าา"

ดวงตาเรียวมองคนด้านหลังที่อ้าปากหอบปนครางเสียงกระเส่า มือที่ถูกมัดยกขึ้นดันหน้าท้องของเขาเพื่อลดแรง แต่ไม่ มันกลับทำให้ปาร์คจีมินอยากกลั่นแกล้งคนคนคนี้มากกว่าเดินด้วยการถอยออกมาจนแทบหลุดแล้วเข้าไปทีเดียว เอวสอบขยับไปมาอย่างไม่ลดจังหวะลงเลยแม้แต่น้อย

"ฮะ-ฮึก อื้อ อ๊ะๆๆๆ"

จีมินหยุดการกระทำ เขาฉีดบางอย่างเข้าไปในโพรงอุ่น กดแช่เอาไว้ มองแผ่นอกบางที่ขึ้นสีแดงกำลังกระเพื่อมพร้อมเสียงหอบ แทฮยองกระตุกเล็กน้อย เมื่ออยู่ๆก็ได้รับสัมผัสจากมือของอีกฝ่ายที่กลางลำตัวซึ่งกำลังตื่นตัวจากแรงอารมณ์

"ยื่นมือมาให้ฉันแก้มัดสิ" 

ดวงตาภายใต้ผ้าปิดตาสีดำบางกระพริบปริบๆ เขายื่นมือไปให้โดยอัตโนมัติ และเพียงใช้เวลาไม่นาน ความอึดอัดรัดตึงก็คลายลง แทฮยองขยับข้อมือเล็กน้อย ก่อนจะสะดุ้งเมื่อส่วนอ่อนไหวของเขาถูกกอบกุมด้วยความอุ่นของมือ

"อื้ม.."

ใบหน้าหวานเชิดขึ้น ส่งเสียงคราง เมื่อมือของตีมินถูขึ้นมาข้างบน เขาสะกิดกับส่วนหัวเล็กน้อยก็ทำให้อีกคนสะดุ้งเสียแล้ว จีมินหัวเราะในลำคอ แล้วขยับขึ้นลง ช้าๆมองดูปฏิกริยาของแทฮยอง ที่ใช้มือดึงผ้าปูที่นอนเอาไว้กลั้นความเสียว

จากช้าแปรเปลี่ยนเป็นเร็ว จีมินมองใบหน้าที่เห่อร้อนมากขึ้น แทฮยองครางออกมาดังมากจนการกัดปากก็ห้ามไม่อยู่ มือสวยจับที่แขนเสื้อของจีมิน และในที่สุด เขาก็ปลดปล่อยออกมาเต็มมือของอีกฝ่ายไปหมด 

ภายในห้องเงียบ จีมินนั่งนิ่งๆ ปล่อยให้อีกคนล้มตัวลงมาซบกับแผ่นอก เสียงหอบหายใจนั่นมันทำให้ตัวตนของเขาตื่นอีกครั้ง 

 กลุ่มผมนุ่มถูกดึงรั้งให้เงยหน้าขึ้นมามองอีกคน ไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างบางของแทฮยองก็ถูกพลิกคว่ำไปกับเตียง สะโพกและบั้นท้ายยกเด่นขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ช่องทางบวมแดงนั่นกำลังมีของเหลวสีขาวบางส่วนไหลออกมา 

แทฮยองสะดุ้งเกาะขอบเตียง เมื่อมือหยาบแตะลงบนผิวเนื้อแน่น จีมินออกแรงบีบเนื้อนั่นฟ้อนเฟ้น จนมันขึ้นรอยมือ เขารู้ว่าแทฮยองเจ็บ แต่เชื่อเขาสิ มันสวยงามจริงๆ 

"เจ็บ!"  คนที่นอนคว่ำอยู่ถอดผ้าปิดตาออก ดวงตากลมโตหันมามองรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนงูพิษที่พร้อมจะกลืนกินอยู่อย่างสนุกสนาน แทฮยองหยุดมือที่กำลังบีบ เพราะว่ามันเจ็บมากกว่ารู้สึกดี และเขาทำมันได้ เพราะแรงจากคนด้านบนซึ่งอยู่ในร่างเด็กสิบห้าไม่อาจจะสู้แรงของคนอายุสามสิบได้

"จะทำอะไร" จีมินหุบยิ้ม มองอีกคนที่กุมมือของเขาเอาไว้แน่น เขาเริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเมื่อถูกขัดจังหวะ

"ผมเจ็บ อย่าทำมันได้ไหม"

"อย่ามาสั่ง นอนลงไป นายไม่รู้หรอกว่าฉันรอเวลานี้มานานแค่ไหน"

"แต่มันเจ็บ! พี่จะทำอะไรก็ทำไปสิ ยกเว้นเรื่องนี้"

"แต่ฉันจะทำ อย่าให้ต้องทำเหมือนเมื่อสิบห้าปีที่แล้วนะ แทฮยอง"

"พี่มันซาดิสม์ คราวนั้นพี่เกือบจะฆ่าผมด้วยซ้ำไป" แทฮยองพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง คราวก่อนเขาเคยเกือบตายเพราะจีมินอยากลองมีเซ็กส์แบบขาดอากาศหายใจดู ไม่อยากเชื่อเลยว่าแทฮยองในตอนสิบห้าจะหลงเชื่อในความรักเสียขนาดยอมได้แม้กระทั่งทำแบบนั้น

"ก็ได้ ถ้างั้นก็ไปแต่งตัวให้เรียบร้อยล่ะ เราจะไปจากที่นี่กัน ของไม่ต้องเอาไป เอาไปแต่อะไรที่จำเป็น พวกเสื้อผ้าที่บ้านฉันมีให้"

"ถ้าพี่ว่าอย่างนั้นก็ได้" แทฮยองเบ้หน้าเพราะเซ็งนิดๆ เขารีบลุกออกไปจากเตียง จ้ำเท้าไปหยิบเสื้อผ้ามาใส่ให้เรียบร้อย เหลือแค่หยิบเสื้อตัวใหม่ที่อยู่ในห้องเพราะตัวเก่ามันกระดุมหลุด

"จะเข้าไปในห้องนั้นจริงๆน่ะหรอ?" จีมินถามขณะที่แทฮยองกำลังจะเดินออกจากห้องนี้ไป ร่างบางไม่พูดอะไร เขาเดินออกไปจากห้องนี้ และไปเปิดประตูห้องตรงข้ามซึ่งมันคือห้องของเขาเองนั่นแหละ

"นี่พี่ทำอะไรเธอเนี่ย"

แทฮยองเบิกตากว้างกับภาพตรงหน้า หญิงสาวที่เป็นภรรยาของเขากำลังนอนคว่ำอยู่บนเตียง เขาหันไปมองร่างที่สูงหนึ่งร้อยห้าสิบกว่าเซนติเมตรกำลังปิดประตูห้องแล้วเดินมา จีมินยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ เขาก็แค่วางยาเธอเฉยๆ แต่ดูจากท่าทางตกใจของแทฮยองแล้วคงคิดว่าเขาฆ่าเธอไปจริงๆสินะ 

"ฉันทำให้เธอสลบไปเท่านั้น ฉันไม่ได้ฆ่าเธอหรอก"

"..." 

"โอเค ก็เธอจะฆ่าทั้งฉันและนายนี่ จะให้ฉันปล่อยเธอไว้หรอ อีกเดี๋ยวเธอก็ตื่นแล้ว แต่ไม่ต้องห่วงหรอกเธอตามเราไม่เจอแน่นอน ฉันรูดทรัพย์เธอหมดตัว ทั้งบัญชีทั้งบริษัท ถ้ามีปัญญาก็ให้ตามมา" จีมินพูดด้วยเสียงเรียบๆเหมือนว่านี่เป็นเรื่องธรรมดาๆ เขาเดินไปหยิบเสื้อแขนยาวสีครีมให้แทฮยอง ปามันใส่คนที่ยืนนิ่งๆ ซึ่งสุดท้ายก็รับมันมาสวมแต่โดยดี แม้ว่าจะทำหน้าบูดบึ้งไปเพียงใด 

"รีบไปกันได้..อั่ก!" แทฮยองทรุดตัวลงกุมท้อง เมื่อเขาถูกกำปั้นลุ้นๆชกเข้าที่หน้าท้อง มือเรียวกุมที่ท้องไว้ เขาคว้าขอบเตียงเพื่อพยุงตัว ดวงตาเรียวช้อนมองเจ้าของรอยยิ้มดั่งอสรพิษกำลังย่างก้าวเข้ามา

จีมินใช้จังหวะที่แทฮยองกำลังสวมแขนเข้าไปในเสื้อนั่นแหละในการใส่หมัดเข้าไป ต้องรอจังหวะเผลอถึงจะชนะ บางทีเขาก็รู้สึกแค้นยัยผู้หญิงคนนั้นที่ดันทำยามามีฤทธิ์ทนทานสามเดือนต่อเม็ด แล้วเขาก็เพิ่งกินเข้าไปเสียด้วย กว่าร่างกายจะกลับมาเป็นปกติก็ปาไปสามเดือน นึกแล้วก็แค้นใจ ถ้าหากตอนที่ยังอยู่ในห้องนั้นเขาเป็นผู้ชายวัยสามสิบห้าคงทำตามใจตัวเองได้สบายๆแล้ว รู้สึกแย่ชะมัดที่ดันสู้คนแรงน้อยอย่างแทฮยองไม่ได้

แต่ช่างเถอะ จีมินยกยิ้มอย่างพึงพอใจ เขาขยับเข้าไปใกล้แทฮยองมากขึ้น กระชากร่างบางนั่นขึ้นไปนอนบนเตียงนุ่มซึ่งข้างๆไม่ไกลก็มีร่างของหญิงสาวนอนอยู่

"ถ้าเธอลืมตาตอนนี้ได้ก็ดีเหมือนกันนะ จะได้เข้าใจความรู้สึกฉันตอนแอบมองตรงประตูบ้าง"

"หยุดนะ! จีมิน!" แทฮยองคว้าข้อมือของคนที่กำลังจะกระชากเสื้อของเขาออกไปจากตัว แต่เพราะมัวแต่สนใจจะกันมือข้างนั้น ทำให้เขามีช่องโหว่ จีมินอาศัยจุดบอดนั้น ต่อยเข้าไปอีกทีซ้ำสอง และนั่นทำให้ร่างบางใต้ร่างสิ้นเรี่ยวแรงขัดขืน 

"ชู่ว เบาๆสิเดี๋ยวเธอก็ตื่นมาฆ่าเราทั้งคู่หรอก ไม่ต้องห่วงฉันจะไม่ทำรุนแรง ถ้าเธอเป็นเด็กดี" มือหยาบเลื่อนมือปิดปากคนใต้ร่างที่น้ำตาคลอเพราะความจุก แทฮยองไม่ตอบ เขาเพียงแค่ส่งเสียงร้อง ดวงตาคู่สวยมองปาร์คจีมินที่กำลังถอดกางเกงที่เขาเพิ่งใส่เข้าไปอีกครั้ง และไม่นานมันก็หายไปพร้อมกับชั้นใน 

ร่างบางถูกจับพลิกคว่ำ มือเล็กไล่สัมผัสไปตามแนวสันหลัง แทฮยองผอมมากจากที่เคย ในตอนที่แทฮยองอายุสิบห้า จีมินเลี้ยงดูอย่างดี ไม่ว่าจะจับไปส่วนไหนก็เต็มไม้เต็มมือไปหมด เห็นทีคราวนี้เขาคงต้องดูแลเป็นพิเศษเสียแล้ว 

อา..แต่ว่ามันก็ยังมีส่วนที่ใช้ได้อยู่ล่ะนะ 

"ฮึก.." 

แทฮยองส่งเสียง เขากอดหมอนใบโตเอาไว้แน่น แล้วซุกหน้าลงไป ยามที่มือนั้นบีบฟ้อนเฟ้นที่สะโพกลูบไล้ลงมาที่บั้นทายกลมกลึงที่เนื้อเด้งสู้มือ จีมินออกแรงไม่มาก แม้ว่าจะต้องข่มใจตัวเอง แต่ถ้ามันทำให้แทฮยองเจ็บมากนัก เขาจะพยายามทำให้มันน้อยลง 

"จ-จีมิน ฮื้อ" แทฮยองซุกหน้าลงกับหมอนมากกว่าเดิม ยามที่นิ้วเย็นส่งเข้าไปสำรวจช่องทางบวมแดงที่ยังคงมีบางอย่างคลั่งค้างไว้ จีมินขยับนิ้วจนเกิดเสียง ควานเข้าไปลึกและดึงออก ซ้ำๆไปมา จนอกคนเริ่มมีอารมณ์อีกครั้ง

ข้อแขนถูกดึงจากด้านหลัง ให้หันไปเผชิญหน้า ดวงตากลมโตสบกับดวงตาเรียวดุน่ากลัว จีมินหัวใจเต้นระรัว ยามท่เห็นสภาพของคนตรงหน้า ผมที่ยุ่งไม่เป็นทรง ดวงตาหวานที่คลอไปด้วยน้ำตา ปลายจมูกแดง กัดริมฝีากที่มีเลือดติดอยู่เล็กน้อยจากการกัดของเขา ไหนจะลำคอและลาดไหล่ที่มีร่องรอยแดง ให้ตายสิ

อันที่จริงตอนนี้ก็ใช้ได้อยู่

"เด็กดี ไม่ร้องนะ" เขายกมือขึ้นปาดน้ำตาของจอมดื้อรั้น ใบหน้าเรียวหันหลบเขาอย่างไม่พอใจ แต่ทว่ากลับไม่ผลักไสเขาออก ช่างเหมือนเดิมไม่มีผิด มีเพียงเขาที่แทฮยองยอมเผยด้านที่ดื้อรั้นออกมา เพราะเวลาที่อยู่ต่อหน้าคนอื่นหรือคนในครอบครัว ก็มักจะโดนสั่งนู่นนี่ไม่มีอิสระเสียเท่าไหร่

"ดื้อแบบนี้ ช่วยไม่ได้ เก็บเสียงร้องไว้ดีๆล่ะ" 

"อย่า!!" ร่างบางจับกดลงบนที่นอน ข้างๆร่างที่นอนหลับอยู่ มือบางยกปิดปาก เมื่อส่วนพองโตถูกสอดเข้ามาอีกครั้ง พร้อมกับแรงกระแทกที่ทำให้เตียงมันเขย่า แทฮยองหวีดร้องลั่นเมื่อจีมินกดไหล่ของเขาเอาไว้ แล้วสวนเอวเข้าใส่อย่างแรงจนร่างกระตุก ความเสียวและเจ็บแสบจากการเสียดสีไล่ขึ้นมาถึงหน้าท้อง จีมินท้าวแขนลงกับพื้นเตียงข้างๆ ดวงตาคมดุจ้องมองร่างภายใต้ที่กำลังสั่นคลอนจากแรงของเขา ริมฝีปากนั้นถูกเม้มไว้เพื่อกลั้นเสียงร้อง ยิ่งจีมินกระทุ้งเข้าไปใกล้จุดนั้น แทฮยองยิ่งไม่ไหว

แต่อีกคนดูพอใจ แทฮยองกลัวว่าผู้หญิงคนนั้นจะตื่นขึ้นมาจริงๆทั้งที่จริงๆแล้วยาที่เขาใส่มันเป็นยาที่ทำให้ช้างสักตัวหลับได้เลยล่ะ ต่อให้มีเสียงระเบิดเธอก็ไม่ตื่นขึ้นมาหรอก จีมินยกยิ้ม เขาเอื้อมมือไปดึงมือนั้นออก ฝ่ามือประคองที่ข้างแก้ม ส่งนิ้วโป้งเข้าไปในริมฝีปากที่เม้มติดกันแน่น แทฮยองยอมให้มันเข้าไปแต่โดยดี ลิ้นร้อนเลียนิ้วของจีมินอย่างเอาอกเอาใจ นี่อาจจะเป็นทั้งการยั่วและการขออภัยจากจีมิน 

"อ๊ะ -อื้อ แรงไปแล้ว จีมิน ฮื้อ-เบา..หน่อย" 

แต่แทนที่จีมินจะทำตามที่อีกคนบอก เขากลับบังคับข้อพับขาดึงให้ร่างนั้นเข้ามาชิด จนแทฮยองตัวงอเพราะความเสียวซ่าน เรียวขาอ้าออกตามแรงบังคับ แม้ว่าจีมินจะกำลังกระแทกเอวเข้ามา แต่มือนั้นก็ยังทำหน้าที่บีบเนื้อต้นขาเพิ่มความเสียวให้กับร่างบางตรงหน้าได้เป็นอย่างดี

"อา.. โคตรสุดยอด" 

จีมินสบถออกมา ยามที่เขาปลดปล่อยของเหลวบางอย่างเข้าไปในโพรงอุ่นอีกครั้ง ทั้งคู่หอบหายใจท่ามกลางความเงียบ จีมินโน้มตัวลงไปจูบหน้าผากของคนที่นอนตัวแดงไปหมด แทฮยองใช้ดวงตาที่พร่าเลือนเพราะความเหนือยและอ่อนล้ามองใบหน้าที่ใกล้เข้ามา จะว่าไปแล้วในตอนนี้จีมินดูคล้ายๆกับเมื่อก่อนมากๆแต่ทำไมเขาถึงจำอีกคนไม่ได้กันนะ หรือเพราะที่ผ่านมาดวงตาที่เหมือนอสรพิษคู่นั้นถูกซ่อนไว้ภายใต้ภาพลักษณ์เด็กสิบห้า เหอะ ให้ตายสิ ช่างร้ายกาจจริงๆ

อยากจะด่าสักครั้ง เพราะตอนนี้ปาร์คจีมินเริ่มขยับอีกแล้ว แต่ว่าชายหนุ่มวัยสามสิบต้นๆอย่างเขาเหนื่อยเกินกว่าจะทนรับผู้ชายวัยสามสิบห้าในร่างเด็กสิบห้าไม่ไหวแล้วล่ะ