feline / minv ( CUT SCENE FOR HBD TO ME )

CUT SCENE FROM FELINE

 ลายไซบีเรีย

ลายจากัวร์

สภาพอารมณ์ในตอนนี้ถ้าให้เปรียบเป็นสีล่ะก็คงจะเป็นสีส้มแดงน้ำตาล อากาศอันร้อนระอุ อารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูง เขากำลังหงุดหงิดอยู่ตรงนี้ ยิ่งมองไปที่กระจกบานใสคลื่นทะเลและลมร้อนในใจมันก็ยิ่งพัดวนเข้ามา แทฮยองปลดกระดุมจนแทบหมด แผ่นอกสีน้ำผึ้งที่มีกล้ามท้องเพียงบางๆปรากฏอยู่บนกระจก แทฮยองเป็นผู้ชายวัยยี่สิบหก เขาผ่านมันมาแล้วก็หลายครั้ง ช่วงเวลานี้ใครๆก็อยากให้มาถึง ช่วงเวลาที่สัญชาตญาณดิบในร่างกายเรามันเปิดเผยออกมา แม้ว่าในยุคนี้พวกเขาจะพัฒนามามากแล้วก็ตามที มันคงไม่หงุดหงิดมากหากว่าแทฮยองทำเหมือนปีที่แล้วหรือสองปีที่แล้ว ยาบรรเทาอาการติดสัด มันควรจะวางอยู่ในห้องครัว 

แ่ถ้ามันวางอยู่ตั้งแต่แรกเขาก็คงไม่นั่งเหงื่อโชกและคำรามในลำคอด้วยความหงุดหงิดแบบนี้ แทฮยองรู้ว่าตัวเขาตอนนี้นั้นอันตรายและทุกสิ่งที่อย่างด้านนอกก็อันตรายทั้งนั้น เขาหนีมาที่บ้านเรือนกระจกเล็กถัดจากบ้านหลังใหญ่ที่เป็นทั้งที่ทำงานเขาและที่พักพิง เขามาเพราะที่นี่ไม่มีใคร มันควรจะไม่มีใคร ในเมื่อเขาสั่งให้ทุกคนไสหัวออกไปให้หมด

ใบหน้าคมคายมองตนเองในกระจก พลางคิดหาวิธีทำให้หายทรมาณ เขาสั่งให้แม่บ้านคนหนึ่งออกไปซื้อยานั่นมาซะ และเขาต้องรอเวลา 

ขอเพียงไม่มีใครเข้ามาในตอนนี้

แต่เสียงฝีเท้าด้านนอกก็ทำให้แทฮยองที่กำลังปิดเปลือกตาอย่างทรมาณลุกขึ้น ดวงตาคู่สวยแข็งกร้าว ในเวลาที่เท้านั่นหยุดลงหน้าประตูและมันก็ถูกเปิดออก

"แด๊ดครับ คุณน้าให้จีมินเอายามาให้"

ไอ้เด็กนั่นมันชูแผงยาขึ้น พร้อมรอยยิ้มที่ใครๆต่างก็เอ็นดู ยกเว้นก็แต่พ่อมันที่นั่งอยู่ตรงนั้น ..อา ไม่สิ จะว่าพ่อก็ไม่ใช่ แค่ไม่รู้จะให้เรียกว่าอะไร มันก็แค่นั้น

พัคจีมิน ชิฟเตอร์แมวที่เขาคนนั้นฝากแทฮยองให้เลี้ยงดูตั้งแต่เจ้านั่นยังน่ารักจริงๆ ด้วยเหตุผลที่ว่าแมวก็ต้องให้เสือเลี้ยง มันก็ดูสมเหตุสมผลอยู่เพราะตระกูลพวกเขาก็เป็นเหมือนญาติห่างๆกัน แต่อีกสองปีัถัดมา เขาคนนั้นก็นำชิฟเตอร์กระต่ายมาให้แทฮยองอีก ดังนั้นแล้วเหตุผลมันไม่มีห่าอะไรทั้งนั้นแหละ 

"เอามันมา แล้วก็หยิบน้ำมาให้ด้วย" เสียงทุ้มที่แหบพร่าด้วยความร้อนจากร่างกายสั่งห้วนๆ เขามองรอยยิ้มตาหยีของเจ้าเด็กแมวนั่น ก่อนที่มันจะหันไปหยิบน้ำและกลับมายืนที่เดิมพร้อมยา 

ยืนอยู่เกือบเป็นนาที ก็ไม่มีท่าทีว่าจะส่งให้ 

"ส่งมาสิวะ ยืนโง่อะไรอยู่ได้"

"จีมินได้ข่าวว่าคุณแด๊ดจะพาไอ้บ้านั่นไปเที่ยว"

"แกไปเอาข่าวมาจากไหน ฉันก็แค่ติดคำสัญญากับมันไว้เฉยๆ"

"แล้วจีมินล่ะ? จีมินอยากไปด้วย"

"จองกุกมันไม่อยากให้แกไป"

"ถ้าแด๊ดจะพาไป จีมินก็ไปได้นี่"

"ถ้าแกไป ฉันก็ต้องไปกับมันอีกรอบ เหมือนคราวที่แล้ว"

"เลิกบ้าแล้วส่งยามา"

ดวงตาเรียวจ้องมือที่แบอยู่ตรงหน้า เขากัดริมฝีปากจนเลือดไหลซิบ ก่อนจะยกยิ้มที่ใครก็ตามยกเว้นแทฮยองและจองกุกไม่เคยเห็น มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเลียริมฝีปากอันแห้งผาก มันก็ยากเหมือนกันนะ การที่แทฮยองอยู่ตรงหน้าแล้วเขายังคงยืนนิ่งอยู่แบบนี้

แทบเสียสติไปเลยล่ะ 

แผงยาถูกปล่อยลงบนพื้น และ มันก็ถูกรองเท้าดีๆของจีมินเหยียบย่ำลงไป กระทืบจนมันแบน แตกหัก และแหลกเป็นผุยผง 

ต่อหน้าแทฮยอง

กระปุกยาบรรเทาอาการติดสัดนั่นก็ถูกนำออกมา มือของชิฟเตอร์แมวหมุนเปิดฝา เทมันลงกลางอากาศ ไร้ซึ่งเสียงใดในห้องนี้นอกจากเสียงหอบหายใจอันหนักหน่วงของชิฟเตอร์เสือ ไม่มีแม้แต่เม็ดเดียวที่หล่นลงพื้นไปกองรวมกันกับผงยาโง่ๆใต้เท้าเขา

จะมีได้ยังไงในเมื่อจีมินเททิ้งทั้งกระปุกแล้วน่ะ

ฉับพลันร่างของเขาก็ถูกชนจนร่วงลงไปบนพื้น แผ่นหลังที่กระแทกลงไปอย่างแรงทำให้หน้าของเขาเหยเก แต่ไม่นานก็ต้องร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อหัวของเขาถูกมือเรียวยาวนั่นกดลงกับพื้น เสียงคำรามคล้ายเสือจริงๆดังสนั่นห้องกระจก แม้จะเจ็บ แต่จีมินก็ยังหัวเราะออกมาได้

และมันยิ่งทำให้อีกฝ่ายโมโห

"ฉัน! น่าจะเอาแกไปฆ่าทิ้งตั้งแต่วันแรก"

"เสียใจนะครับ คนเป็นพ่อไม่ควรพูดแบบนั้นน้า"

"แกไม่ใช่ลูกฉัน"

"ผมก็ไม่อยากจะเป็นลูกคุณเหมือนกัน ลูกแมวที่น่ารักของคุณมันตายไปแล้ว"

...

"ไม่สิ มันไม่เคยมีอยู่จริงๆหรอก"

มือหนาวางลงบนสะโพก ก่อนจะลูบไล้ผิวสัมผัสของเนื้อผ้าที่กั้นผิวเนียน จากลูบเปลี่ยนเป็นฟ้อนเฟ้นบั้นท้ายกลมกลึงของคนที่คร่อมเขาอยู่ จากมุมนี้เขามองเห็นริมฝีปากอิ่มที่ถูกฟันคมของเจ้าตัวกัดเม้มเอาไว้ แม้กระนั้นกลับยังได้ยินเสียงครางผะแผ่ว

"อ๊ะ-อือ.."

ไอความอุ่นร้อนจากผิวกายที่แนบชิด ด้วยพิษจากแรงอารมณ์และปฏิกริยาของร่างกายส่งผลให้ทุกอย่างมันช่างง่ายดาย แววตาแข็งกร้าวเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นแววตาหยาดเยิ้ม จีมินเพียงแค่ค่อยๆเป็นค่อยๆไปเท่านั้น

ขณะที่มือกำลังบีบคลึงเนื้อนุ่มเด้ง เขาก็ค่อยๆลุกขึ้น และดันไหล่ของคนที่อยู่ด้านบนออก ใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาที จากบนสู่ด้านล่าง กลายเป็นชิฟเตอร์แมวที่คร่อมอีกฝ่ายอยู่ในตอนนี้

แทฮยองเองก็ใช่ว่าไร้สติ เขายังมีความคิดหลงเหลืออยู่ เข่าข้างหนึ่งงอชนกับอกของพัคจีมิน เขาดันอีกฝ่ายออก เรียกได้ว่าถีบจนอีกฝ่ายแทบหงายหลังไปนั่นแหละ แต่ไม่นานนัก จีมินก็ตั้งหลักได้ ทั้งที่แทฮยองยังไม่ทันลุกขึ้นนั่ง ข้อเท้าเปลือยถูกฝ่ามือหยาบจับและดึงลง คราวนี้จีมินไม่ปล่อยให้เสี่ยงโดนถีบอกครั้ง เข่าของเขาทับต้นขาอีกฝ่ายเอาไว้ ข้อมือทั้งสองข้างก็กดเอาไว้ข้างกัน ทั้งคู่หอบหายใจ ดวงตาเรียวจ้องมองดวงตาคู่สวยที่ยังกลับมามองกันอย่างไม่ยอม

"แทฮยอง เคยมีคนบอกรึเปล่าว่าตาของคุณสวยมาก"

"..ปล่อยซะ แล้วฉันจะถือว่าแกไม่เคยทำบ้าอะไรแบบนี้มาก่อน"

"สงสัยจังถ้าหากเป็นตอนที่มืด ดวงตาคุณจะเป็นสีอะไรนะ"

"เลิกพูดไร้สาระ...เถอะ"

"คุณกำลังทำให้ผมอยากจูบคุณนะ แทฮยอง ได้รึเปล่า?"

"..."

"ผมแค่อยากจะช่วยคุณ เห็นคุณสิ้นท่าแบบนี้แล้วรู้สึกสงสาร..จับใจ"

"แกพูดว่าใครสิ้นท่า"

"อย่าโกรธจีมินสิครับ เวลาแทฮยองทำหน้าโมโหแล้วมันน่าเข้าไปขยี้ปาก" แม้จะพูดด้วยเสียงน่ารัก แต่ปลายนิ้วโป้งที่คว้าปลายคางของชิฟเตอร์เสือและบดนิ้วลงไปบนริมฝีปากชมพูนั่นมันไม่ได้อ่อนโยนเลยสักนิด

"อื้อ!"

"คุณไม่สงสัยบ้างหรอว่าทำไมคุณถึงสู้แรงผมไม่ได้ มันไม่เกี่ยวหรอกว่าคุณจะติดสัดอยู่ไหม เพราะผมเป็นแค่แมว คุณจะฆ่าผมมันง่ายดายมาก"

"อันที่จริง คงเพราะผมไม่ใช่แมว ที่เผยร่างจริงล่าสุดมันก็ตอนที่ผมเด็ก ที่จริงเมื่อไม่นานมานี้ผมถึงได้เห็นเงาตัวเองในกระจก ผมแข็งแกร่งและสง่า พอๆกับคุณและจะมากกว่าคุณเสียอีก"

แรงบีบที่ปลายคางมากขึ้นจนสีหน้าของแทฮยองบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ดวงตาเรียวดุที่มองลงมาเหมือนราชาผู้อยู่สูงกว่า ขณะเดียวกันเข่าของจีมินก็ขยับไปสัมผัสกับสิ่งอ่อนไหวใต้ร่มผ้า ชิฟเตอร์เสือแหงนหน้าขึ้น เขากัดฟันอย่างอดกลั้นเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเห็นว่าเขากำลังหลงไปกับสัมผัสนั่น

จากเข่าเป็นมือ ทั้งลูบไล้และกดน้ำหนัก จีมินจิ๊ปากอย่างขัดใจเมื่อพบว่าเขาต้องปลดสายเข็มขัดนั่นออกก่อน แต่ถ้าทำเช่นนั้นแล้วแทฮยองจะมีโอกาสดิ้นหลุดหนีไปน่ะสิ

เช่นนั้นแล้วเขาจึงเปลี่ยนจุดหมายไปที่แผ่นอกบางซึ่งปลดกระดุมอยู่ก่อนแล้ว เขารวบข้อมือมือสองข้างของแทฮยองมาจับด้วยมือเดียว ส่วนอีกมือก็แตะลงบนจุดบนอก ลมหายใจอุ่นที่คลอเคลียอยู่ตรงช่วงท้องและความสาดเสียวจากปลายนิ้วมือของอีกคนทำให้แทฮยองหลับตา ปลุกปั่นให้อารมณ์ที่มีอยู่สูงขึ้นจนปวดหน่วง 

และทุกอย่างก็หยุดลง หากแต่ข้อมือสองข้างของเขากลับยังถูกตรึงไว้อยู่

"ฮะ-แฮ่ก" 

"คุณดูทรมาณมากเลยนะ"

"อึก"

"ผมอยากช่วย สำนึกผิดสุดๆเลยที่ทำลายยาของคุณไป นี่ ให้ผมช่วยไหม" สาบานเถอะ ประโยคที่ว่า นี่ ให้ผมช่วยไหม ด้วยเสียงอ้อนๆนั่นทำให้แทฮยองอยากจะอ้วกออกมา แม้เสียงจะดูออดอ้อนน่ารักแต่ขณะที่กำลังส่งแรงนวดคลึงส่วนนั้นของเขาอยู่เนี่ยนะ 

เพราะแบบนี้ไงในสายตาของแทฮยอง จีมินจึงไม่เคยเป็นเด็กที่น่ารักสักที

"แก..อึก มันไม่น่ารักเอาซะเลย"

"ครับ ยังไงก็ไม่มีใครจะน่ารักไปกว่ากระต่ายป่านั่นแล้วนี่นา"

"หึ ก็รู้ตัวนิ" แทฮยองยกยิ้ม

"น่ารักกว่าก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าหากคุณรักผมมากกว่าผมล่ะก็ ผมไม่ยอมหรอกนะ"

"อา อึก! ถ้า--ถ้างั้นก็เสียใจด้วยว่ะ เด็กนั่นมันน่าเอ็นดูกว่าเยอะ"

รอยยิ้มน่ารักที่มีอยู่ได้หุบลง จีมินก้มลงกระซิบข้างใบหูอีกฝ่าย เสียงที่เคยสดใสกลายเป็นเสียงแหบทุ้มและน่าเกรงขาม

"คุณกำลังทำให้ตัวเองลำบาก" 

"อื้อ!" ฟันคมกัดที่ใบหูแดงซ่าน พรมจูบและพ่นลมหายใจ จนอีกฝ่ายต้องเอียงคอหลบ 

"แต่เพราะว่าผมใจดี ผมจะลืมๆมันไปซะ เราควรเลิกเถียงกันได้แล้ว ไม่งั้นคุณคงไม่เลิกอวดดี และทรมาณต่อไป"

เพียงแค่นั้นก่อนเล็บมือข้างขวาของจีมินจะเปลี่ยนเป็นกรงเล็บยาวล้ายกรงเล็บของเสือ ซึ่งแทฮยองเองก็มีเช่นกัน กรงเล็บตัดเข็มขัดหนังเส้นใหญ่ออกจากเอวคอด จีมินดึงมันออก ก่อนจะรูดซิบลง คว้าส่วนอ่อนไหวที่กำลังเต็มไปด้วยความกำหนัดด้วยกำมือ เขาชักรูดมันพลางมองแทฮยองที่ส่งเสียงครางอย่างสุขสม

"อื้อ!-อา—"

"ขึ้นไปนั่งบนเตียงสิ"

ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก แทฮยองก็ยอมไปอย่างโดยดี พัคจีมินตามมา และจัดการทำมันต่อ ด้วยมือ ความอุ่นและผิวที่เสียดสีกับส่วนอ่อนไหวทำให้แทฮยองเผลอกำผ้าปูที่นอน และหลังมือของเขาก็ถูกแตะอย่างอ่อนโยน จีมินดึงมาและวางลงบนไหล่ของเขา 

ยิ่งเพิ่มความเร็วแทฮยองยิ่งส่งเสียงดังขึ้น เขาได้ยินเสียงกัดฟัน และแรงกดที่ไหล่ก็เพิ่มมากขึ้น  แต่แค่นั้นมันยังไม่พอหรอก

ความเร็วหยุดลง ก่อนที่ส่วนอ่อนไหวนั่นจะถูกริมฝีปากหนาพรมจูมตรงส่วนปลายหัวหยัก และริมฝีปากนั่นก็อ้ารับมัน 

"อ๊า--อื้มม"

ศีรษะที่ผงกขึ้นลง ความอุ่นร้อนที่มากกว่าเดินกำลังทำให้เขาแทบจะระเบิด มือเรียวขยุ้มกลุ่มผมของพัคจีมิน เขาส่งเสียงซี้ดเมื่อจีมินหยุดและแวะเล่นกับส่วนหัวด้วยปลายลิ้น ไม่นานนักมันก็จบลง สะโพกบางกระตุกก่อนจะปลดปล่อยสิ่งที่อัดอั้นออกมา บางส่วนก็เลอะโดนหน้าของอีกคนด้วย

"อา ไม่ได้เห็น" มือของอีกฝ่ายวางลงที่เอวของเขา ลวดลายเหมือนลายของเสือจากัวร์อยู่บนผิวสีน้ำผ้งเนียนละเอียด เขาลูบมันอย่างหลงใหล แต่ไม่ทันไรก็ถูกมือของแทฮยองปัดเสียก่อน

"ไสหัวไปได้แล้ว"

"แด๊ดนี่ดุจังเลยนะครับ ใจร้ายอีกต่างหาก จีมินอุตส่าห์ช่วยแท้ๆเชียว" ปลายจมูกทู่แนบกับผิวนุ่มอ่อนที่ต้นขาเรียว เขาถูหน้าไปมาคล้ายแมวอ้อนขออาหารกับเจ้าของ

"แกจะเอาอะไรอีก"

"อีกสิบห้านาที เดี๋ยวร่างกายแด๊ดก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม"

"อยากช่วย?"

"เปล่า จีมินไม่ได้ใจดีขนาดนั้นสักหน่อย"

มือหนาคว้าที่เข่า ดันออกให้อ้า ก่อนจะฝากร่องรอยแดงไว้ด้วยปาก ไล่พรมจูบสลับขบเม้ม แทฮยองดันไหล่อีกคนออกแต่แขนที่กอดเอวเขาไว้เหมือนหมีกับต้นไม้แบบนี้ มันยากที่จะผลักออกไป จีมินไล่ขึ้นมาจนถึงหน้าท้อง แผ่นอก ฟันคมครูดลงกับร่องไหปลาร้า กดจมูกลงกับซอกคอระหงส์ เสียงลมหายใจเข้าที่ดังชวนน่าอาย แต่แทฮยองก็ทำได้เพียงแค่กอดท้ายทอยของอีกคน 

"จีมินขอ"

"...แก-"

"อย่าพูดมากสิ บอกแล้วไงว่ามันน่าจูบ"

จุ้บ

"อื้อ"

"นะครับ ให้จีมินขย้ำแทฮยองนะ"

แผ่นหลังบางสัมผัสกับพื้นเตียงหนุ่ม พัคจีมินมองลายจากัวร์ที่ปรากฏบนผิวที่เอวและข้างแก้มบางๆ มันดูสวยเมื่ออยู่บนตัวแทฮยองที่ในเวลานี้กำลังใช้เท้าวางลงบนบ่ากว้าง นิ้วมือของจีมินไล่วนตรงช่องทางเล็ก มืออีกข้างก็ลูบไล้ขาเรียวไปด้วย แทฮยองช้อนตามองเขา ใบหน้าสวยและหล่อคมคายในขณะเดียวกันเชิดขึ้นอย่างโอหัง และนั่นทำให้จีมินอยากจะทำลายมันซะ เดี๋ยวนี้

"อ๊ะ!---อืก ช้าๆหน่อยสิ!"

เสียงโวยวายนั้นไม่ได้เข้าไปในโสตประสาทของพัคจีมินเลยแม้แต่น้อย ก็ในสายตาชิฟเตอร์แมวตัวปลอมมันจับจ้องเพียงแค่ใบหน้าเหลืออดเหลือทนของอีกฝ่าย คาวมโอหังหายไปแม้ว่าจะยังฉายอยู่ในแววตาบ้าง แต่มันก็น่าท้าทายดี

ในห้องเงียบมีเสียงเฉอะแฉะน่าอายจากการสอดนิ้วเข้าไป เข้าและออก ดวงตาเรียวราวกับนักล่าจ้องมองใบหน้าที่บิดเบี้ยวเล็กน้อย ในเวลาที่เขาเพิ่มนิ้วมือเข้าไปนั้น ยังไม่เท่าในตอนที่เขากระแทกมือเขาไปลึกๆ มันทำให้ได้เห็นรีแอคชั่นที่ทำให้ อา ให้ตายสิ

เผยอปากแบบนั้น มันแปลว่าเชิญชวนรึเปล่านะ

"อึก-อ๊า—"

ส่วนปลายจ่อเข้าที่ช่องทางอ่อนนุ่มที่เตรียมพร้อมได้ที่ และสอดใส่มันเข้าไป ช้าๆ—จนลึกสุดใจ

"อือ—" แทฮยองหลับตาครางยาว เหมือนพวกสิงโตเพศเมียตอนเมทติ้งกันกับสิงโตเพศผู้ ฝ่ามือจิกบนที่นอน ขณะที่ร่างกายกำลังรุ่มร้อน มีบางอย่างกำลังขยายตัว และเขาก็กอดรัดมันอย่างแน่นหนา จีมินร้องซี้ด ในขณะที่เขาสูดลมหายใจเข้า และมันก็เริ่มขึ้น

แรงกระแทกส่งผลให้ร่างที่มีลวดลายจากัวร์จางๆสั่นไหว เพดานเป็นสีขาวมองไม่รู้เรื่อง แทฮยองรู้สกลำคอแห้งผาก เขาไม่สามารถหยุดเสียงครางน่าอับอายของตนเองได้ แม้ว่าจะพยายามอดกลั้นมากแค่นั้น แม้ว่าพัคจีมินจะทำมันอย่างช้าๆ

แต่เพราะว่าเอวสอบนั่นกระแทกเข้ามาอย่างจัง ความลึกของมันทำให้แทฮยองแทบบ้า ปลายเท้าจิกเกร็ง ขณะเดียวกันขาของเขาก็ถูกยกขึ้นพาดบ่า ทำให้อะไรๆก็เข้ามาได้ลึกขึ้น และเขาก็มองเห็นว่าพัคจีมินดูเปลี่ยนไปมากแค่ไหน

ผิวขาวเนียนมีลวดลายของเสือโคร่งไซบีเรีย ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เจ้านั่นถอดเสื้อแขนกุดสีดำออกไป ตอนนี้จึงเห็นกล้ามหน้าท้องเป็นลอนแน่นกับวีไลน์ที่คมชัดและลากยาวจนถึงจุดนั้น นั่นมันโคตรจะร้อนแรง แทฮยองยกหลังมือขึ้นบังหน้าเมื่อเขารู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนๆ ให้ตายเถอะ

"อา ดีไหมครับแด๊ด"

เสียงแหบจากคนที่กำลังสอบเอวใส่ทำให้แทฮยองยกมือออก พัคจีมินเงยหน้าขึ้นขณะที่ยังคงทำอยู่และจังหวะมันก็ถูกเร่งให้เร็วขึ้น ความรุนแรงที่มากขึ้นและความร้อนจากการเสียดสีด้านในทำให้แทฮยองเจ็บขณะเดียวกันก็รู้สึกดี 

"โอ้ย! อึก..เบาหน่อย อ๊ะๆๆ-"

"ซี้ด..แทฮยองอา จะเสร็จ --จะเสร็จแล้ว"

"อื้อ..แฮ่ก-อะๆ อ๊า"

"เจ็บ มันเจ็บ! อา..." แรงกระแทกที่รุนแรงทำให้ตัวของแทฮยองโยก เสียงขาเตียงเอียดอาดดังอย่างน่าอายเหลือเกิน จีมินกระชับน่องขาขณะที่ความเร็วยังคงไม่ลดลง และมันกดลึกเข้ามาจนถูกจุด แทฮยองผวาร้อง กรงเล็บของเขาข่วนที่กล้ามแขนของจีมินที่มีลายยาวพาดอยู่ และเพราะว่าเขาสะมือไปทั่วจากความเสียดเสียว ทำให้ปลายเล็บไปโดนข้างแก้มของชิฟเตอร์เสือโคร่งไซบีเรียเข้า หยาดโลหิตสีแดงก่ำไหลซิบออกมาจากบาดแผล  

ริมฝีปากยกมุมขึ้น ลิ้นของเขารับหยดสีแดงที่ไหลลงมา ขณะก้มมองคนที่หอบหายใจอย่างหนักอยู่ด้านล่าง สายตานั้นราวกับมัชจุราชมองเหยื่อที่จะปลิดชีพ เขามองลำคอที่มีรอยจูบมากมาย ทุกอย่างหยุดลง เหลือเพียงความเงียบ เหงื่อกาฬไหลลงมา ลำคอยาวที่มีลูกกระเดือกชัดกลืนน้ำลายจนลูกกระเดือกมันขยับ 

ชิฟเตอร์จากัวร์ช้อนตามองคนที่นิ่งไป ดวงตาเรียวดุเปลี่ยนเป็นสีอำพันคล้ายน้ำสุรา ลมหายใจที่แรงขึ้น บ่งบอกถึงความอันตรายที่เขาเองก็หวาดหวั่น 

จีมินไม่ใช่ชิฟเตอร์แมวร่างเล็กอีกต่อไป เขาโตเป็นหนุ่มภายใต้เสื้อผ้าซ่อนความร้ายกาจเอาไว้มากมาย ทั้งลึกๆแล้วยังมีนิสัยที่น่าเกรงขามและสัญชาตญาณนักล่าที่นอกจากแทฮยองแล้วใครก็ไม่อาจได้รู้ ที่ผ่านมานั้นทำตัวน่ารักราวกับเสือซ่อนเล็บ ก็เพราะว่าแทฮยองชอบอะไรที่น่ารักอย่างชิฟเตอร์กระต่ายขนขาวฟูนุ่มนั่นต่างหาก 

แทฮยองรู้ดี ความแข็งแกร่งของจีมินที่เก็บซ่อนไว้มันระดับอัลฟาเชียวล่ะ 

 ชิฟเตอร์ไซบีเรียร่างจริงตัวใหญ่กว่าจากัวร์เป็นเท่าตัว ทั้งยังมีแรงที่เยอะมากด้วย ทั้งที่แข็งแกร่งขนาดนี้แต่ป๊ะป๋ากลับเอามาให้แทฮยองเลี้ยงแถมยังบอกว่าเป็นลูกแมว ให้ตายเถอะ ลูกตัวเองแท้ๆ

"จะ-จะทำอะไร"

ข้อมือถูกคว้า ไม่นานก็ถูกดึงจนแผ่นไม่ติดพื้นเตียง ชั่ววินาทีจากหน้าเป็นหลัง แทฮยองนอนคว่ำหน้า และสัญชาตญาณก็บอกเขาว่านี่มันไม่ดีซะแล้ว เขาจึงกางกรงเล็บจะป้องกันตัว หากแต่ว่ากลับโดนล็อคแขนไพล่หลังไว้เสียอย่างนั้น

"ชู่ว ไม่ทำอันตรายคุณหรอกน่า จีมินแค่ปลดล็อคร่างจริงเพิ่มขึ้น30%เอง"

แม้จะพูดแบบนั้นก็เถอะ สะโพกของแทฮยองถูกจับยกขึ้น จีมินไม่รอช้า สอดแท่งอุ่นร้อนของตัวเองเข้าไปในช่องทางอ่อนนุ่มอีกครั้ง หลังจากนั้นเขาจึงโน้มตัวไปด้านหน้า แผ่นอกแนบชิดไปกับแผ่นหลังที่มีลายจากัวร์อย่างสวยงาม เขาจูบลงบนไหล่ ฟันคมกัดเข้าเบาๆ แต่ส่งผลให้อีกคนสะดุ้ง 

เอวสอบเริ่มทำงานอีกครั้ง ขณะที่ช่วงล่างกำลังเสียดสี ทางด้านบน แทฮยองรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นแวท้ายทอย ความนิ่มของริมฝีปากหนาประทับลงมา ก่อนจะจูบบนผิวหอมเบาๆ และ

ฟันของมนุษย์ที่อยู่ๆก็แหลมคมกว่าปกติฝังเข้าไปที่บริเวณท้ายทอย มันเจ็บ กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งบนอากาศ กระนั้นก็ไม่มีอะไรมาหยุดไฟที่กำลังแผดเผาพวกเขาได้

เมื่อถูกกัดแทฮยองจึงได้เพียงแค่ก้มหน้าร้องครางต่อไป เสียงหอบกระเส่าปะปนไปกับเสียงคราง ยิ่งจีมินเร่งจังหวะมากแค่ไหน ความเจ็บที่ท้ายทอยก็มีมากขึ้น แทฮยองทนไม่ไหวกับแรงกระแทกจากด้านหลัง ข้อศอกที่ยันกับเตียงไถลไปกับผ้าปูที่นอน เขาได้แค่ร้องไห้เพราะความเจ็บและความเสียดเสียวเท่านั้น 

"อื๊อ-อึก แฮ่กก อา.."

"แทฮยอง ดีไหม อา.."

"อือ-อ๊ะ!ๆๆ"

ฉับพลันร่างของชิฟเตอร์จากัวร์ก็กระตุก ของเหลวอุ่นร้อนถูกฉีดเข้าไปด้านใน แรงกัดที่หายไปจากการปล่อย เสียงหอบหายใจประสานกันของทั้งสองคนในห้องนี้ ไหล่แทฮยองถูกคว้า ร่างปวกเปียกของเขาถูกดึงไปนั่งตักและกกกอดไว้อย่างหวงแหน ริมฝีปากหนาที่ทาบประทับลงมาบดขยี้อย่างเร้าร้อนคือสิ่งสุดท้ายที่แทฮยองรับรู้

โดยไม่รู้ว่าในเช้าวันต่อมา จะมีหลายสิ่งที่เปลี่ยนไป

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตัดจ้บบบบบบบบบบบบบ นี่คือส่วงนึงท่ดึงออกมาจากฟิคในหัวเรา อิอิอิ จริงๆเรื่องนี้มันมี2routeเว้ย มีของจีมิน กับจองกุก แต่ไม่รู้ว่าคนอย่างเราจะเขียนกุกวีไหมน่ะค่ะก็เลยอุอิไว้ เอาเป็นว่าวันเกิดน้องขอครั้งนึง น้องอยากได้ค่าเหน่ย อยากได้คอมเม้น ไม่ต้องแฮปต้องอวยพรค่ะ พูดถึงฟิคแปลว่าบอกรักเราแร้ว จุ้บงน้า 

โกๆที่ #perishfiction ค่า