EATYOURAXX
คิมแทฮยองไม่ทันตั้งตัว เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมาอยู่ข้างหลังตอนไหน ร่างของชายหนุ่มหันเข้าหาร่างในชุดคลุมอาบน้ำนั่น นิ้วเรียวที่ปาดครีมขาวๆแตะลงบนริมฝีปาก ร่างกายขยับเข้าหาจนแผ่นหลังของแทฮยองชนกับตู้เย็นสีขาว นิ้วเย็นและรสชาติหวานๆส่งมาในโพรงปากแทฮยอง นิ้วนั้นหยอกล้อกับลิ้น เข้าออกเข้าออก จนทำให้เขาอึดอัด เพราะไม่เคยมีใครทำแบบนี้ด้วย ดวงตาช้อนมองเจ้าของตากลม กระต่ายที่น่ารักตอนนี้กลายเป็นอะไรสักอย่าง ที่แน่ๆคือรอยยิ้มอันมากเล่ห์นั่นเป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับเขา
"อะ--"
นิ้วนั้นถูกนำออกไป แทฮยองหอบหายใจ นี่มันทำให้เขาหายใจไม่ได้และมันแย่ เขารู้สึกว่าความหวานของเค้กนั้นมันขึ้นสมอง ร่างของเขาถูกกดไว้จนแผ่นหลังแนบติดกับความเย็นที่แผ่มาจากผิวของตู้เย็น
เกิดอะไรขึ้น
"พี่แทฮยองครับ รักผมรึเปล่า?"
ร่างนั้นกกกอดเขา ใบหน้าซบกับลาดไหล่ เราสูงเท่ากันตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วจอนจองกุก เด็กที่นิ่งเงียบคนนั้นกลายเป็นคนที่พูดจาออดอ้อนแบบนี้ได้ยังไงกัน?
แถมยัง..เรียกเขาว่าพี่แทฮยองอีก
"อือ"
"พูดเป็นคำพูดสิครับ" เสียงดุๆทำให้แทฮยองสะดุ้ง
"อืม รักจองกุกครับ"
"หรอครับ อีกไม่กี่ชั่วโมงนี่ก็จะวันเกิดผมแล้ว ถ้าผมขอของขวัญ พี่จะให้ผมไหม?"
"คิดออกแล้วหรอครับ"
"ครับ แต่ว่าต้องตอบก่อนนะครับว่าได้หรือเปล่า.."
เพียงแค่เสียงนั้นอ่อนลง แทฮยองก็ตอบทันที เขาไม่คิดอะไร อะไรที่จองกุกอยากได้เขาก็ให้ได้อยู่แล้ว เงินทอง ชื่อเสียง หรืออะไรก็ตาม
"ได้สิ พี่ให้ได้ทุกอย่างที่ทำได้นั่นแหละ"
"ผมเกลียดเค้กนั่นมากๆ หวานเกินไป พี่แทฮยอง ผมอยากกินอย่างอื่น"
"อะ-ไร"
แทฮยองเสียงแผ่วเมื่อถูกดึงรั้งร่างเข้าไปใกล้ เอวคอดที่น้อยคนจะรู้ว่ามันบอบบางเพียงไหนเพราะเขาชอบสวมเสื้อตัวใหญ่ มือร้อนเลื่อนไล้ลงมาถึงสะโพกมนที่โค้งเหมือนผู้หญิง จองกุกเผยรอยยิ้มราวกับเขาไม่ใช่กระต่ายผู้ใสซื่อต่อโลกใบนี้ เขาไม่ใช่ผู้ถูกล่า
มือเรียวที่เต็มไปด้วยความแข็งแกร่งและเส้นเลือดปวดโปนไล่ลงไปอยู่ส่วนโค้งงอนนุ่ม ก่อนจะออกแรงบีบขย้ำมันอย่างที่นึกทำ
"i want to eat your ass"
"จอง อุ่บ!!"
ไม่ทันตั้งตัว เสือตัวใหญ่ที่เป็นดั่งนักล่าในทุกผืนป่าถูกเหวี่ยงจากร่างกายที่ซ่อนความแข็งแกร่งผ่านใบหน้าและเล่ห์เหลี่ยม ร่างของแทฮยองล้มลงบนเตียง เขาถูกตามขึ้นคร่อมด้วยอีกคน จองกุกกดแผ่นหลังของคนที่ตื่นตระหนกกับเตียง แต่แรงดิ้นนั่นทำให้ใบหน้าเมินเฉยของเขาเปลี่ยนไป
มือนั้นยกขึ้นกลางอากาศ แล้วจัดการฟาดลงไปบนเนื้อเด้งนั้น
เพี๊ยะ!
เพี๊ยะ!
เพี๊ยะ!
"อึก.."
แทฮยองเม้มปาก น้ำตาคลอเพราะความเจ็บ เขาหยุดดิ้น ความแสบจากเนื้อด้านหลังทำให้เขาเผลอกำผ้าปูเตียง มองใบหน้าที่ราวกับไม่ใช่คนเดิมที่แทฮยองได้เห็นในทุกที มันถูกซ่อนอยู่
"วันนี้วันเกิดผม พี่บอกว่าพี่จะให้ผมได้ ไม่ว่าจะขออะไร"
"อยู่นิ่งๆเถอะครับ"
แทฮยองรู้ตัวอกที่คือแรงดึงรั้งเข็มขัดออกจากเอวของเขา มันรูดออกไป ถูกเขวี้ยงไปบนพื้น กางเกงเนื้อดีถูกกรั้งลงจนแสบผิวเล็กน้อย แทฮยองยังคงขยับตัวออกเพื่อหนี เขาหวาดกลัวราวกับเหยื่อตัวน้อยๆ
นักล่ากลายเป็นเหยื่อ เหยื่อกลายเป็นนักล่า
เพี๊ยะ!
เนื้อนิ่มที่เด้งสู้มือนั้นถูกตีอีกครั้ง ผิวกายสีน้ำผึ้งสวยกระทบกับไฟเหลืองจากโคมไฟหัวเตียง กลิ่นเทียนหอมอ่อนๆชวนให้มึนเมา แทฮยองถูกปลดเปลื้องออกไปทีละนิดราวกับเหยื่อที่ถูกถลกหนังเพื่อชิมเนื้อใน จนเหลือเพียงเสื้อเชิ้ตขาวที่ไม่ได้ปลดกระดุมสักเ็ด แทฮยองยกแขนสองข้างกอดร่างเปลือยเปล่า ยามไอความเย็นกระทบร่าง ก่อนจะถูกจับพลิก ใบหน้าของเขาถูกรั้งเข้าไปรับจูบกระหาย เสียงหอบดังขึ้นถามกลางความเงียบ แทฮยองไม่คิดเลยว่าเด็กที่ยินยอมเขาในทุกค่ำคืน หากว่าขัดขืนนั้นมีแรงกว่าเขามากเพียงนี้
แทฮยองรู้สึกว่าแรงเขามันช่างน้อยนิด เขางานยุ่งเลยไม่ค่อยได้ทานอาหารที่เต็มที่และมีประโยชน์แต่กับเจ้าเด็กกำลังโตนี่ ได้รับทั้งเนื้อนมโปรตีน ดูจากกล้ามเนื้อนั่นแล้ว
"อึ่ก.."
แทฮยองถูกจับให้นั่งพิงอกของอกคน ความมืดมิดทำให้แทฮยองมองไม่เห็นนัก สัมผัสอ่อนของปลายนิ้วได้ไล่ผ่านจุดเล็กบนหน้าอก ที่มีเนื้อผิวของผ้าบางกั้นไว้ ทำให้รู้สึกแปลกๆ เขาเม้มปากกลั้นเสียงน่าอาย ยามที่มันขยำจนทำให้ได้รับความรู้สึกอย่างต่อเนื่อง ใบหน้าของเสือที่กลายเป็นลูกแมวแดงก่ำ
"อะ--กุก อื้อ"
ร่างบอบบางถูกผลักลงจนนอนหงายกับเตียง ร่างกายที่ขยับเข้าหา ดึงรั้งข้อเท้าของเหยื่อที่คิดหนีไป จนกลับมาอยู่ที่เดิม นิ้วเย็นส่งเข้าไปทางด้านล่าง ไม่สนใจส่วนกลางตัวของอีกคนที่เพราะูกกระตุ้นจึงเริ่มมีปฏิกริยา จองกุกแสยะยิ้ม ใจเขามันเต้นแรง ยามที่นิ้วของเขาสอดเข้าไปในช่องทางอ่อนหวานที่มิได้มีใครเคยย่างกรายไป
"อึก!!! ออกไป เอา..!!!"
มือบางขยุ้มผ้าปูเตียง เขากัดริมฝีปาก กลายเท้าจิกเกร็ง เมื่ออยู่ๆนิ้วที่ค่อยๆขยับเข้ามาเลกน้อยกระทุ้งเข้ามารวดเดียวหลังจากที่ได้ยินคำร้องห้ามของแทฮยอง จองกุกกดเสียงต่ำ ดึงรั้งแขนแทฮยองให้พลิกตัวเป็นนอนคว่ำ เยให้เห็นช่องทางบวแดงที่ตอดรัดนิ้วเข้าราวกับต้อนรับกัน แล้วค่อยๆสอดนิ้วปากส่วนเข้าไป ในขณะที่ใช้อีกมือชักรูดส่วนร้อนของตนเอง
จนเขาสำเร็จ น้ำสีขาวขุ่นพุ่งออกมากระเซ็นโดนผิวเนื้อที่มีรอยฝ่ามือแดง ใบหน้าของแทฮยองแนบลงกับหมอนนุ่ม เขาหอบหายใจ มือบางจิกกับผ้าปูระบายความเจ็บปวดปะปนความเสียวซ่านเมื่อนิ้วนั้นสอดลึกเข้ามามากเกินไป
ก่อนมันจะถูกดึงออกรวดเดียว ขาของแทฮยองอ่อนแรง เขานอนนิ่งบนเตียง มองจองกุกที่ขยับกายปลดผ้าคลุมอาบน้ำออก ผมสีดำถูกเสยขึ้น หน้าม้าที่ทำให้น่ารักนั้นหายไป ใบหน้าของกระต่ายน่ารักขยับเข้ามาใกล้ แผ่นอกแนบแผ่นหลังของแทฮยอง ส่วนนั้นก็แนบกัน คางมนเกยกับลาดไหล่ตก เอ่ยกระซิบข้างใบหูแดงๆของอีกฝ่ายเบาๆ
"เค้กนี่น่าอร่อยกว่าเค้กที่พี่ซื้ออีกนะครับ ทั้งหอมหวานลงตัว...แต่ว่ามันก็ขาดไปอีกอย่างนึงแฮะ"
ฝ่ามือนั้นขยับมาที่ก้นกลม บีบขยำฟ้อนเฟ้นอย่างไม่หักห้ามใจ จนขึ้นรอยปืดแดงไปทั่ว ผิวกายของจองกุกที่มีร่องรอยกัดมากมายนั้นยามกระทบแสงโคมไฟยิ่งดูดี
"พี่ชอบกัดผม ผมเจ็บจะตายอยู่แล้ว"
" วันนี้ผมจะกัดพี่บ้าง แล้วก็จะกินพี่ทั้งตัวเลย ดีไหมครับ"
"ย-หยุดนะ จองกุก!"
ไม่ฟังคำขอร้องใดๆ ฟันขาวคมงับเข้าที่ลาดไหล่ ไล่ลงมาตามแนวแผ่นหลัง ที่ลำคอสีน้ำผึ้งเขาก็สร้างร่องรอยไว้ ปากดูดเม้ม มือสองข้างจับมือสองข้างของแทฮยองกดลงบนเตียง ไล่ลงมาจนกระทั่งถึงแนวสะโพก ริมฝีปากจุมพิตลงบนเนื้อนิ่มที่แดงและมีกลิ่นคาวของสิ่งที่มาจากเขาเล็กน้อย ริมฝีปากยกยิ้ม เมื่อยามที่ฟันคมกัดมัน อีกคนสะดุ้งโหยง หลุดเสียงร้องออกมา นั่นเรียกความพึงพอใจให้เด็กหนุ่มอย่างยิ่ง
"อะไรนะที่มันขาดไป พี่ลองบอกผมหน่อยสิครับ"
"..."
แทฮยองไม่ยอมตอบอีกฝ่าย เขาหัวสมองว่างเปล่า ร่างของเขาดีดดิ้นจะหลุดออกไปจากตรงนี้อีกครั้ง แต่สุดท้ายแล้ว..
เพี๊ยะ!
"ตอบสิครับ ใจร้ายนะครับ วันเกิดผมแท้ๆ"
"ฮือ..อ๊ะ! ฉ..ฉันไม่ อื้อ ไม่รู้"
"นึกหน่อยสิครับที่รัก"
จมูกโด่งซุกไซร้ที่หลังคอ ร่างของเขาทาบทับจนแผ่นหลังของแทฮยองถูกกลืนกินไปายใต้เงาของเขา ริมฝีปากกระจับจูบลงที่ใบหู ขบเม้มกระเส่าแหย่อย่างคนขี้แกล้ง เหมือนที่แทฮยองเคยทำ อีกคนชอบมายุ่งกับหูของเขา ชอบคลึงมันทำให้เคลิ้ม แต่มันก็เสียวและเป็นอะไรที่อ่อนไหว
"ไม่รู้ฉันไม่รู้จริงๆ"
ริมฝีปากบางพ่นคำพูดรัวๆออกไป
"อ่า แย่จัง งั้นเฉลยเลยแล้วกันนะครับ"
"เค้กวันเกิดมันก็ต้องมีเทียน..แล้วผมก็จุดมันแล้วด้วยสิ"
ส่วนอ่อนไหวถูกชัดรูดจ่อกับปากทาง ก้นโก่งงอนของแทฮยองถูกยกขึ้น และ..
สวบ!
เทียนเล่มใหญ่ถูกปักลงในเนื้อเค้ก จองกุกเม้ริมฝีปาก ใบหน้าของเขาราวกับผู้ชนะ แม้ว่าจะเจ็บเล็กน้อยแม้ช่องทางนั้นบีบรัดต้อนรับเขาราวกับเฉลิมฉลองแก่เขา เขากดมันค้างไว้ลึกสุดจนอีกคนจุก แทฮยองอ้าปากค้าง ไร้เสียงหลุดออกมา เขาน้ำตาไหล ฝ่ามือบางขยุ้มขยำผ้าปูที่นอนระบายความเสียวซ่านและอึดอัด เขาอยากเตะขาไปมา หากไมู่กล็อคไว้ และมันเริ่มขยับแล้ว
จอนจองกุกกัดริมฝีปาก เอวสอบไสกายใส่คนใต้ร่างที่กลายเป็นลูกแมวตัวน้อยๆที่ร้องแหง่วๆเสียอย่างนั้น
"แม่ผมบอกว่าเทียน อ่า..อย่ารัดแน่นเกินสิครับ "
จองกุกพูดแล้วไสกายเข้าออกช้าๆ เตียงเริ่มเคลื่อนโยก ร่างกายของแทฮยองผ่อนคลายลงเมื่อชินแล้ว ความเจ็บปวดถูกแทนที่โดยสิ่งที่เรียกว่าความเสียวซ่าน
แทฮยองส่งเสียงร้องคราง ยามเทียนนั้นปักลงในตัวเขา
'เทียนนั้นต้องมีจำนวนเท่ากับอายุ'
แต่เหมือนจะเกินไปแล้ว เมื่อจองกุกขยับกายไล่จังหวะให้เร็วขึ้น เสียงเนื้อกระทบกันและเตียงที่สั่นไหวเป็นอะไรที่น่าอาย แต่แทฮยองกลับไม่สนใจมันแล้ว เขาร้องออกมาอย่างง่ายดายยามถูกฝ่ามือนั่นฟาดลงมาแรงๆ จากเสือร้ายกลายเป็นแมวเชื่อง
ว่าแต่ที่จอนจองกุกกระหน่ำปักเทียนมาเนี่ย นับดูมันเกินยี่สิบแท่งไปแล้วไม่ใช่หรอ?
"อ๊ะอะๆๆ- เบาหน่อย ฮื้อ"
สงสัยจะอายุยาวนับร้อยปีเสียแล้วล่ะมั้ง
อ่านต่อได้มั้ยยยยยแง๊
ตอบลบงงบับงงมั่กๆ
ตอบลบเป็นนิยายเรื่องสั้น ห* เรื่องยาวคะ
ตอบลบเป็นการฉลองวันเกิดที่มันส์น่าดู..
ตอบลบกลายเป็นวันเกิดที่ดีเลยสินะ
ตอบลบ